Zondag 20 Mei 1945.Oos : De eerste Pinksterdag. We beginnen heel erg naar huis te verlangen, onbewust komt het gesprek er steeds op.

Zondag Eerste Pinksterdag 20 April Mei

“Vroege dienst” voor het eten halen, zes uur opstaan. Tegen zeven uur heb je dan het eten. Het grootste gedeelte van onze groep (van 10 man) eet liggend en zittend, om direct na het eten weer in te slapen. Ik ga meestal met Jan een eindje wandelen. Later op de ochtend krijgen we dan het brood (450 gram) en om half één de eigen gebrouwde stamppot. ’s Avonds dan nog eens twee porties cantine eten.

Naar de kerk. Zure preek voor de Duitsers: Du. wordt vergeleken met Babylon tijdens de torenbouw. Nu is er de spraakverwarring, de chaos. Goede preek. De dominee spreekt goed Hollands, Berto heeft met hem gesproken.

Wandelen, verder wat lezen, velen slapen de hele dag. De verveling begint zijn intree te doen. Hans is nog steeds ziek, er treedt geen beterschap op. We moeten proberen hem in een ziekenhuis te krijgen.

De eerste Pinksterdag is voorbij. We beginnen heel erg naar huis te verlangen, onbewust komt het gesprek er steeds op. Twee jongens ontmoeten een Canadeese vliegenier, die vertelt dat er in Groningen heel erg gevochten is. Zulke berichten maken de stemming niet beter.

De avond wordt besloten met kaartspelletjes. Eindelijk zijn ze dan aan het kaarten geslagen!

Verwijzen naar 06-05-'45
Oos heeft geen schriften meer om in te schrijven, en maakt ze ook niet meer zelf. Hij heeft kennelijk het idee snel thuis te zijn, zonder veel vermeldbare voorvallen, want hij nummert de losse blaadjes als Appendix aan zijn dagboek. Vandaag staat op een velletje dat hij op 6 mei in de "limonade fabriek aan de overkant" bij het plunderen heeft meegenomen uit het kantoor van de chef.

Jan : 

Zondag 20 Mei 1945.

Pinksteren, maar geen Pinksterstemming.

Op onze morgenwandeling vond ik een aardige herinnering aan dezen tijd op straat: een Russische tabaksdoos, kennelijk handwerk, van Aluminium, met de Sowjetster en emblemen erin gegraveerd. Bovendien zat hij vol met tabak. En dus heb ik voor het eerst na 6 dagen weer eens een pijp gerookt. Ter gelegenheid van het Pinksterfeest zijn we met ons zessen vanmorgen naar de kerk geweest in Kaulsdorf. Een aardig kerkje, het leek alleen meer op een theater dan op een kerk. De predikant, ds Gruber, bleek vroeger in Nederland geweest te zijn, en sprak uitstekend Hollandsch. Hij was van de “bekennende Kirche”, evenals Frl Rose, en had jarenlang in het concentratiekamp Dachau gezeten. Zijn preek was voor de Duitsers naar mijn mening vrij zuur, want hij gaf een overzicht van de Nationaal-socialistische heerschappij, die hij vergeleek met den bouw van den toren van Babel, een onderneming, niet opgezet om de volken tot elkaar te brengen, maar om de namen van de genen, die haar verordend hadden, onsterfelijk te maken.

De Franschen hebben vandaag officieel aanzegging gekregen, dat ze zich gereed moeten maken binnen de volgende dagen weg te gaan. ze gaan dan met vrachtauto’s van hier, en, zooals het bulletin zegt: “officieusement … dirction l’autre côté de l’Elbe” {officieus in de richting van de andere kant van de Elbe}. Min of meer eigenaardig. Maar volgens latere berichten zijn er inderdaad 3000 Franschen op 100 vrachtauto’s vertrokken.

En merkwaardig intermezzo in den namiddag: twee Duitsche juffrouwen, die beweerden de buren van onze “huisbaas”, Casimier, te zijn, kwamen in onze tuin gedrongen, en begonnen daar huis te houden onder de rabarber, niettegenstaande onze verontwaardigde protesten.

’s Avonds heb ik (voor het eerst in Duitschland) gekaart. Het was te koud om buiten te zitten, en toen kwamen vanzelf de kaarten op tafel. Heel genoeglijk, en vóór we het wisten was het half twaalf.