Tweede Pinksterdag
Lang geslapen, spierpijn en slaap
de hele dag door. Als het waait is het niets gedaan, buiten slapen.
De Fransen vertrekken ±100
vrachtauto’s vervoeren de buitenlanders … richting Oosten. Maar naar het
schijnt worden ze toch naar Maagdenburg gebracht, over de grote autoweg. Ik ben
nog steeds pessimist, en ik geloof dat we verneukt worden. Pas als ik over de
Elbe ben ... enz. enz. Mijn pessimisme irriteert de anderen, heel begrijpelijk we
besluiten de dag met grammofoonplaatjes.
Maandag 21
Jaques komt thuis, met een
opgetogen gezicht: zijn winterjas heeft hij teruggevonden in zijn ziekenhuis,
en verder heeft hij een half pond tabak (in bladeren) gekregen. Hij stelt
direct voor het te verdelen, dit gebaar rechtvaardigt zijn klaploperij van de
laatste weken. Zijn verslag van de toestand in het ziekenhuis in Hertzberge is
niet bepaald opfrissend. Bijna alle paviljoens zijn door de Russen in beslag
genomen, er liggen voornamelijk Duitse krijgsgevangenen, zonder verpleging,
zonder dekens, enfin, in de grootste ellende. Het is een doorgangsstation naar
het Oosten. Ook mensen met een longschot e.d. zijn “arbeitsfähig”. De
verplegers hebben het moeilijk, ook na 3 weken bezetting is er eigenlijk geen
vrouw veilig voor de heren Russen. Dit is wel een van de dingen die het minst
te verdragen zijn hier. Volkomen machteloos sta je daar tegenover, het schijnt
tot de mores van dit leger te horen, en ik geloof dat dit de eerste jaren wel
zo zal blijven. De ellende waarin het D. volk nu zit is werkelijk onbeschrijfelijk,
en slechts te vergelijken met die van het Poolse volk sinds de oorlog, of van
de Joden.
Jan :
Maandag 21 Mei 1945.
Het slapen vannacht was vrij
onrustig, want de Russen hadden weer eens een rare bui. Om ongeveer 4 uur werd
ik wakker door een razend geknal en gefluit van kogels. Of ze nu een
munitiebewaarplaats onschadelijk gemaakt hebben of wat anders, ik weet het
niet, maar mijn eerste gedachte toen ik wakker werd, was: “nu heb ik het alarm
niet gehoord”.
Na het ontbijt (dat overigens
steeds dunner wordt de laatste dagen) kroop Oswald weer in zijn bed (het was 7
uur), en ik bleef binnen zitten. Overigens heb ik in deze paar uurtjes, tot de
anderen ook opstonden, de prettigste oogenblikken doorgemaakt sinds weken. Het
was volkomen rustig, alles sliep, en ik had een mooi boek, een makkelijken
stoel, een pijp tabak en een stapel goed gesmeerde boterhammen naast me. Het was
werkelijk heerlijk.
Tegen den avond begon de lucht te
betrekken, en werd het drukkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten