24 Juni Zondag
Poging naar de Waalse kerk te
gaan, maar de kerk houdt haar deuren gesloten. Biertje gedronken in het café
met “no beer”. Jan en ik bespreken onze teleurstelling over de toestanden hier.
Als we alle ergernis die we in D. opgespaard hebben over bepaalde toestanden
daar, moeten schrappen van het conto der moffen omdat we hier nu het zelfde
beleven, dan blijft er niet bar veel meer over waarvoor we gevochten hebben.
Het is toch wel bar, dat een willekeurige arbeider zo maar ronduit en ongevraagd
beweert: hadden we de moffen maar weer terug!
Nu is het altijd zo geweest dat
een contrarevolutie moeilijker is dan een revolutie.
Bezoekje aan Bob. Hij ligt hier op
een zaal met mensen die veel zieker zijn dan hij, enkelen liggen er te sterven.
Er ligt een Jood uit het concentratiekamp in Dachau, waar hij 3 jaar gezeten
heeft. Ook TBC-patiënt. Bob is gelukkig een groot boekenliefhebber, en het bedarrest
zal voor hem niet zo erg zijn. Het is wel erg zo dicht bij huis te stranden.
Om 6 uur staan we allemaal met
bagage in groepen van 30 man opgesteld op het binnenplaatsje van de school. We
lopen naar het station, de koffers worden met de trein gebracht. De
goederentrein die op ons staat te wachten is 45 wagons lang. Niemand had
gedacht dat het aantal liefhebbers voor het Noorden zo groot zou zijn. Per
wagon 30 man. We laden in, en dan maar wachten tot de trein zin krijgt te
vertrekken. Bij een wandeling langs de trein ontmoet ik een zoon van de Vries,
die ook twee jaar in Berlijn gezeten heeft. Dit is het begin van het weerzien
van oude kennissen.
Om elf uur vertrekt de trein dan
eindelijk, en we gaan over Hasselt richting Eindhoven. Helaas staat de trein
telkens stil. Er wordt een nummertje ruzie tussen België en Holland weggegeven
met mensen die langs de stilstaande trein proberen te handelen.
Jan :
Zondag 24 Juni 1945.
We wilden naar de kerk toe
vanmorgen, maar er kwam niets van, daar de dienst verkeerd was aangekondigd.
Daarom zijn we maar als goede christenen een biertje gaan drinken. In het café
wraakten we in gesprek met een Amsterdamsch musicus (uit cinema Royal op de
Nieuwendijk) die vertelde dat het nieuwste op cultuur gebied een boycot was van
alle kunstenaars die tot de cultuurkamer behoord hadden. Dat ontbreekt er nog
maar aan! Dit betekent, dat alle groote orkesten, alle toneelgezelschappen en
alle uitvoerende kunstenaars, beeldhouwers en schildersinclusief, die door hun
werken in d eoorlogsjaren de menschen uit de Duitsche propagandafilms gehouden
hebben, nu een ander beroep zullen moeten kiezen. Dus wèg Concertgebouw, wèg
gemeentelijk theaterbedrijf, wèg residentieorkest, wèg residentietoneel ….. En
dat alles ter wille van enkelen die door hun gunstige financieele positie
(Charlotte Höhler bv., die toch minstens ƒ1000.= per avond verdiende, van
Dalsum e.d.) hebben kunnen onderduiken. Enfin, de reactie hierop zal wel niet
uitblijven. Mijns inziens gooit Nederland op het oogenblik op alle mogelijke
wijzen zijn eigen glazen in. En ik vermoed dat velen zoodra ze ertoe
gelegenheid krijgen, zullen emigreren. Ik voor mij zou het liefste naar Zuid
Amerika gaan.
Overigens is de houding van
Denemarken nog zoo gek niet geweest. Die hebben het steeds puik gehad, hebben
niet gedaasd over begrippen als “Nationale eer” (iets waarvoor ik ook eens warm
ben gelopen, maar waarvoor ik nu teveel materialist geworden ben), en zitten nu
toch ook maar lekkertjes met alle andere geallieerden aan de conferentietafel als
je zooiets overlegt, raak je alle idealen kwijt.
…
Voor het eerst sinds onze
kennismaking met de geallieerden moesten we een eind loopen. De bagage werd op
een auto geladen, en wij moesten naar het station loopen. Natuurlijk kwam er
net een donderbui opzetten, en regende het dat het goot, maar dat frischte op.
Onze kaart met personalia en resultaten van de doktersonderzoek kregen we ook
terug, alsmede een label om in ons knoopsgat te dragen. Tegen wegraken zeker.
...
...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten