Donderdag 14 Juni 1945. Oos : De auto’s zijn onderweg maar komen misschien wel laat. We gaan naar de barakken – verneukt!

14 Juni 1945 Donderdag

Verneukt voelen we ons, gewoon eten halen, net als altijd. Het middageten ga ik halen, en dat duurt weer erg lang. De groep moet weer van de zolder weg, en zoekt een goed heenkomen, onderkomen liever, in volle barakken. Het wachten wordt aangenaam gekort door een demonstratie van de potentie van een hengst. Drie maal wordt achter elkaar een merrie gedekt, een prestatie. De Rus staat er met zichtbaar genoegen naar te kijken. Bij de keuken wordt er weer iets gezegd van “Marsch Verpflegung” om een uur of zes. Als ik ten slotte met mijn eten naar huis toe wandel zie ik de autocolonne aankomen: C 80, de colonne waar we op gewacht hebben. Er komt een koortsachtige beweging in het kamp, net als in een open gemaakte bijenkast. Iedereen begint te sjouwen. Thuisgekomen eet ik eerst even en pak dan in. Als ik nog even ga pissen en rondkijk, of niets vergeten is, dan kan ik later ons wagentje niet meer inhalen! Edzard heeft er een wilde spurt in gezet, en met verhitte hoofden zwoegen ze verder door de modderstraat. Op het veld aangekomen is het een wilde boel, de auto’s zijn bestormd, Fransen en Hollanders door elkaar. Wij zijn verneukt, een deel van de groep zit al door andere groepen heen op auto’s. Dan moet alles weer afgeladen worden, we worden tien keer heen en weer gestuurd en moeten dan wachten. We krijgen eten, en dan begint het nog even lekker te regenen. Wachten, wachten, en de volle auto’s vertrekken. Geruchten over 40 auto’s die nog komen moeten ten slotte: weggestuurd naar de barakken. De auto’s zijn onderweg maar komen misschien wel laat. We gaan naar de barakken – verneukt!

We hebben weer een staaltje Russische organisatie meegemaakt. Niemand weet er iets, tot plotseling de auto’s er staan. En dan kan weer niet alles er op!

Jan :

Donderdag 14 Juni 1945.

Vanmiddag onder het eten (±4 uur) plotseling de kreet: “de auto’s rijden langs!” en inderdaad, er reden een heele serie transportauto’s met het nummer C-80 … langs. Als in een wilde vlucht hebben we onze spulletjes op de wagen gepakt, en waren in een kwartier tijd klaar. Op de weg was het een enorme herrie van wagentjes met koffers, en er tusschen transportauto’s met vloekende Russen. Enfin, in een enorme reur kwamen we op het veld waar een stel vrachtwagens stonden. Van onze groep was natuurlijk niets te ontdekken. We renden dus met bagage naar een wagen toe, en waren juist aan het opladen, toen een groote Rus woedend op de wagen klom en hevig vloekend onze bagage weer naar beneden smeet. Later bleek dat wij plaats moesten maken voor Franschen. Na ettelijke keeren opgesteld te zijn op het veld kregen we onze reisproviand: brood en een busch vleesch in vet. Voor het gemak heb ik dat meteen geconsumeerd. Onderdehand was een ijskoude wind opgestoken en regende het dat het goot.

De resterende leege wagens werden opgeladen, maar wij kwamen niet aan bod. Tot slot kwamen er nog twee auto’s aanrijden, die ook gevuld werden, maar toen was het ook uit. En wij hadden met ca. 800 man het nakijken. Voor de regen zijn we toen maar in de steenen barakken gevlucht, waar we nog een vrij goede plaats kregen. Fred verkeerde in precies hetzelfde geval: ook teruggestuurd. Waarschijnlijk gaan we morgen vroeg weg. In ieder geval begin ik zoo langzamerhand de humor van de zaak in te zien. Het is nu nog slechts een kwestie van dagen dat we wegkomen.

Een mooi gezicht was het hartroerende afscheid van de Duitsche vrouwen, die niet mee mochten. De Hollanders, die hier met Duitschen getrouwd zijn, mogen hun vrouwen niet meenemen, die moeten drie maanden hier wachten, en dan worden hun aangelegenheden door de consuls in orde gemaakt. Nu staan al die meiden te snikken op het veld, als hun liefjes vertrekken. Er zijn er veel te veel naar mijn zin, wat moeten we met al dat tuig in Holland beginnen?

We lagen net een uurtje in bed, om half twaalf, toen wederom de kreet: ”de auto’s!!” weerklonk. Inderdaad waren er 40 auto’s op het veld verschenen. We hadden geluk, dat we ’s middags niet weggekomen waren, want het stortregende, en deze wagens waren in tegenstelling tot de wagens van ’s middags, overkapt.