Vrijdag 25 Mei 1945
Met Berto gewandeld, direct na het
ontbijt, en weer eens tot de conclusie gekomen dat Berlijn een prachtige
omgeving heeft. We bekijken een kapotgeschoten tank, die nog grotendeels in
tact is. Het zijn rijdende doodskisten. We zien een Rus met groene pet, die een
gestolen jonge hond aan een lijntje heeft. Een paar honderd meter er achter
holt een oude dame die zich de eigenaresse noemde van de hond. Via de
commandant had ze de hond terug gekregen, en de soldaat haalt vandaag de hond
wéér weg. Veel respect voor een meerdere schijnt er wel niet te zijn.
Middag wandeling met bezoek aan
Pels en de tent van Portegies. Daar zitten een stel echte gewone Hollandse
jongens bij elkaar, die met gitaarspelen en zingen de dag doorbrengen.
Plotseling klinkt er buiten een toeter, het teken dat er een belangrijke
mededeling op komst is. Het blijkt dat het kamp verlaten moet worden. Meteen
hoor je overal timmeren en slaan, de primitieve woningen van deuren, planken,
schotten en papier, worden uit elkaar geslagen. Iedereen maakt haast om in het
nieuwe kamp de beste plaats te bezetten.
Jazz feest op een zolder van een
grote boerderij. Een walgelijke vertoning, daar zijn we het allemaal over eens.
Er zijn een paar Amerikanen, of Engelsen, ik weet het niet, en die vormen het
centrum van een hysterisch gedoe. Met touwen is er een dansvloer afgezet. De
drie gasten worden binnengeleid, hartelijk welkom geheten, men zingt het
Engelse volkslied, erg bedeesd en vals. Dan begint de dansmuziek. Een goede
band speelt de nieuwste jazz-mopjes, en dan wordt er gedanst, “swing it boys”.
Belgen staan buiten de ring te “swingen”, mannen met elkaar. Binnen de ring
gaat het iets kalmer toe, maar erg zwoel. Teleurgesteld gaan we naar huis, want
ieder voelt, dat wat we nu gezien hebben niet een uitzondering is, maar een
symptoom van de nieuwe tijd. Zo is natuurlijk de Amerikaan in Holland ook
ontvangen, met open mond van bewondering en met jazz. Een heel gewoon soldaat
wordt beschouwd als een wereldwonder. Hoeveel Nederlandse meisjes die afgegeven
hebben op de “puinhoeren” verslingeren zich nu aan de eerste de beste
Amerikaan? Het proces dat vóór de oorlog al ingezet had, het proces van
massa-dansen en massa-swingen, van avonden hysterisch gehos, gaat nu in
versneld tempo verder. De wereld is veranderd, het proces is niet meer te
stoppen, we zullen wel mee moeten doen.
Aangezien er tegenwoordig enkelen
bedanken voor de “tweede ronde” bij het eten, komt het veel voor dat er een
dubbele portie te krijgen is. Met gevolg dat ik me heel vaak een overladen maag
eet. De 500 gram
brood die we per dag krijgen kan ik maar nauwelijks verwerken.
Bijna echt ruzie vanmorgen, omdat ik wilde schoonmaken, en er weer
langslapers waren. Pieter Bosch is wel het toppunt, die blijft liefst tot elf
uur in bed. Met de tuinslang hebben we ten slotte de langslapers in beweging
gebracht, maar er was bijna serieus ruzie van gekomen.Jan :
Vrijdag 25 Mei 1945.
Het Russische leger ziet er niet
alleen uit als een revolutieleger. Maar ook als een operetteleger. Vandaag zag
ik een grooten, dikken Rus, die zijn blanke sleepsabel (waarschijnlijk hier of
daar geplunderd) als wandelstok gebruikte.
Vanmorgen hadden Oswald en ik
bijna groote ruzie veroorzaakt doordat we de twee gepatenteerde langslapers,
Piet Bosch en Andries Koopmans, met de tuinslang uit bed moesten halen,
aangezien wij de schoonmaakbeurt hadden.
De oude Spreekransverslagen hebben
toch nog hun bekoring: per ongeluk haalde ik ze tevoorschijn, en we hebben ze
weer met genoegen doorgelezen en oude herinneringen opgehaald.
’s Avonds was er een “cabaret
voorstelling”, zooals het grootscheeps aangekondigd was. Entourage: een hooizolder,
waarin geen hooi meer lag, in het midden een met touw afgezette rechthoek,
waaromheen een sensatie beluste menigte Hollanders en Belgen. Na een hevig
geroep om stilte klom er een vent op een soort podium aan een van de lange zijden,
en kondigde aan, dat we een “trio” in ons midden hadden: een Canadees en twee
Amerikanen. Ze kwamen in den ring, en weer werd herhaaldelijk om stilte
geroepen. Na een doodschen, eeuwig lang gelijkende stilte, zette een klarinet
heel aarzelend begeleid door enkele dunne gitaargeluiden het “God save the King”
(!) in, wat door den volke even aarzelend meegemompeld werd. Hierna barstte de
klarinet in een snaterend jazznummertje los, de touwen werden verbroken en
alles danste. De Amerikanen waren de helden van den avond, en werden door
iedere vrouw afgelikt, een meer dan walgelijke vertoning.
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten