Nog steeds slaap ik buiten, en
het bevalt best. We slapen allemaal veel te kort, van half twaalf tot zeven, we
worden gewekt door etenhalers, die dit keer weer met een volle emmer komen
aanzetten, en we beginnen meteen aan ons havermout ontbijt. Ik vlucht na de
verdeling maar direct uit het stankhok weg, buiten is het frisser.
We brengen Jan E. weg tot
Friedrichsfelde, en gaan dan op zoek naar Jan vd Braak en Hans Bornewasser. Het
duurt lang voor we ze gevonden hebben, we scharrelen over het terrein, bij de
keuken, en ten slotte door het hele lager heen. Op een donkere stinkende zolder
vinden we ze tenslotte. Hans is ziek, vermoedelijk dysenterie, hij kan niets
eten. Ze hebben ook verder niets te koken voor bijvoeding, we zullen hem wat
rijst moeten geven. Of naar ons toe halen, dat is veel beter, maar het heeft
ook grote bezwaren, gelukkig komt er geen protest, en er wordt besloten Hans
morgen te halen.
Vandaag ben ik proefkonijn van de
kapper de Vries. Gerrit is echt een kerel om schipper te worden, op zijn tijd
is hij kok, dan weer kapper, of electricien.
Donderkoppen. Midden in de nacht
word ik wakker door een enorme windvlaag. Het regent en er vallen al druppels.
We scharrelen in het donker onze spulletjes bij elkaar en vluchten naar binnen.
Jan :
Donderdag 17 Mei 1945.
Skorobohatyj is vandaag definitief vertrokken. Gelukkig maar aan de ene kant. Hij wilde nu op eigen gelegenheid naar het Westen gaan, en was vol goeden moed, dat het zou lukken. Oswald en ik zijn nadat we hem een eind weggebracht hadden, een bezoek gaan brengen aan Hans, Thijs en Jan vd Braak in Friedrichsfelde. Die zitten daar niet fraai: ca. 60 man op een oude hooizolder boven een voormalig café, een reuze rotzooi. Bovendien had Hans sinds een week dysenterie, en was dus erg slap. Waarschijnlijk kwam dat doordat hij ongekookt water gedronken had. Ze voelden zich allen zeer vernacheld in hun optimisme van de eerste dagen, vooral Jan vd Braak, die het eerst in Holland had gedacht te zijn. Maar Oswald en ik, die voor “idiote, stompzinnige pessimisten” waren uitgescholden indertijd, lachten in ons vuistje, want met al ons pessimisme zitten wij nog het beste in onze bungalow. Het weer was drukkend vandaag. Maar we hebben onze bruinbranding een flinken ruk gegeven. ’s Avonds was het werkelijk benauwd, en we hebben heel lang buiten gezeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten