Woensdag 16 Mei 1945. Oos : Kennelijk is dit lijk over het hoofd gezien, de andere slachtoffers zijn netjes begraven.

16 Mei 1945

Om half zeven, als de eten-halers weg gaan, sta ik meteen op, en doe ochtendgymnastiek. Zwaaien met de armen, en een paar diepe kniebuigingen. Ik heb nog steeds een kater van de tegenvaller van gisteren: wat een figuur als je je niet meer kan optrekken, en geen hoekje meer presteert! Je voelt je als een oude man.

Het ontbijt smaakt best. Tegenwoordig komen ze steeds met een volle emmer aan, een dubbele portie. Bovendien is het uitstekend eten, zoiets als havermoutsepap.

De anderen blijven op bed liggen maar Jan en ik gaan wandelen. Naar het Oosten. De natuur is prachtig, we ontdekken een meertje en vruchtbare stukken land. Bij het meertje ligt een wrak van een vliegtuig, voor ons een waar snuffelparadijs. Het moet wel een Stuka geweest zijn. Helaas is er niets waardevols meer te vinden. Het lijk van de vliegenier ligt nog te rotten in het water, een stuk van de romp is nog te herkennen, de benen zijn er al af gerot. Kennelijk is dit lijk over het hoofd gezien, de andere slachtoffers zijn netjes begraven.

We zien een stel Fransen, die met een schepnet kleine visjes weten te verschalken (bliek). In een uur hebben ze beslist een maaltijd voor 20 personen te pakken. Bakken in de olie zeggen ze. Ja, met geplunderde olie moet dat kunnen.

Vanavond een gerucht: er is een generaal in het kamp. Er schijnt werkelijk gewerkt te worden aan onze repatriëring. Een geallieerd comité heeft ergens haar tenten opgeslagen, en zal voor ons gaan werken. Men krijgt de indruk dat alles van Holland uit moet gebeuren.

Late avondwandeling met Jan. De kwestie Jan E is nu wel opgelost, morgen haalt hij de laatste spullen weg, en gaat op eigen gelegenheid. Dat is veel beter. Voor ons is het een les.

Jan : 

Woensdag 16 Mei 1945.

Vanochtend een mooie wandeling gemaakt in de richting van Kaulsdorf. We vonden nog de resten van een totaal uiteengespatten Duitschen bommenwerper, waar echter niet veel meer van te reconstrueren was. Het lijk van een van de inzittenden lag nog in een veenplas er naast.

Van mijn plannen om me met eten een beetje op rantsoen te stellen, is voorlopig nog niets gekomen, wat ik ook eigenlijk wel te verwacht had. Maar als ze rijst eten, wat vanmiddag het geval was, ben ik in dat opzicht reddeloos verloren, want daar ben ik tegenwoordig gek op.

’s Avonds kwamen de eten-halers (die altijd onze bron van nieuws en nieuwe geruchten zijn) terug met het bericht dat Prins Bernhard de algemene mobilisatie van alle manlijke Nederlanders tusschen 18 en 35 jaar bekendgemaakt had. Het enthousiasme was hierover in het kamp niet bijzonder groot. Maar misschien helpt het om ons sneller naar huis te krijgen. Verder hadden de Fransche weer eens bij een andere Kommandantur geïnformeerd wanneer ze nu eindelijk eens weg konden, en daar hadden ze de mededeling gekregen dat er nog niets in georganiseerd verband was gedaan.