Zondag 8 April 1945. Oos : In mijn rugzak zitten: eten, dagboeken, en de hoogst nodige kleren. In de koffer het minder nodige.

Alarm nr. 268 van 11:50 tot 12:00.
Alarm nr. 269 bombardement nr. 57 van 22:15 tot 00:05.

Zondag 8 April 1945

Gewone gangetje naar de fabriek toe. Meer dan een uur te laat, maar dat hindert niet, niemand merkt het. Schijnbewegingen gemaakt in de buurt van de Brabander, maar verder een mijn voordracht gewerkt. Het kan wel wat worden, maar de tijd is een beetje kort.

Alarm. Onze rugzakken staan boven in de kamer, stel je voor dat de hele zaak afbrandt! Het beste maar hopen, maar rustig zit je toch niet. Er gebeurt niets. De Noordkust krijgt er weer eens van langs.

Na de fabriek naar Hans, in het Helwig-ziekenhuis bij Börse. Hans maakt het goed, en wordt ook goed verpleegd lijkt me zo. Veel eten krijgen ze niet, maar het is toch wel voldoende als je de hele dag ligt. Hans praat een één stuk, als hij over zijn ziekte praten kan is hij gelukkig!

Jan de Boer komt later ook nog even, en samen verlaten we het complex via een aparte uitgang.

Thuis heftig aan het om-organiseren van mijn bagage. In mijn rugzak zitten: eten, dagboeken, en de hoogst nodige kleren. In de koffer het minder nodige, die neem ik meer mee om alles af te kunnen sluiten, als ik ergens in een groep verzeild raak, die niet te vertrouwen is.

Tot half tien gescharreld. Vlees en een eitje met gebakken aardappeltjes gegeten. Ik heb toch te veel eten bij me dus opeten maar. Die koffer en de rugzak worden te zwaar, ik sjouw me kapot vrees ik.

Gevechten in Holland. Sterk artillerievuur bij Zutphen. Vergeefse oversteekpoging. Dat gaat slecht in ons landje. Hongersnood, en nu dit ook nog. Arme bevolking, arme vader en moeder, en vooral: arme Maarten en Nel met de kleine Petertje. Waar moet dat allemaal heen?

Ellende, ellende en nog eens ellende, waar je ook kijkt. Maar ophouden met dien waarzin? Daar denkt dat tuig niet aan.

Geruchten over Japanse capitulatie. Als het maar waar is…

De Vries is over komen wippen uit Wriezen. Hij is kok, heeft het niet slecht, maar de anderen hebben het erg slecht, 500 gram brood en 1 l soep, maar daarvoor moeten ze van 6 tot 6 scheppen. De helft is hem gesmeerd, maar ook zijn er velen die alleen voor het eten komen, en verder in de bossen verscholen leven. Er wordt direct met scherp geschoten als je te veel doet, b.v. aardappels gapt. Het zijn meest Italianen en Tsjechen e.d. die daar tewerkgesteld zijn. De namen van deze mensen zijn niet eens genoteerd, het is dus heel makkelijk om je daar bij aan te sluiten. Jammer dat het zo ver naar het Oosten is, en niet bij Hannover!

Alarm, er gebeurt niet veel. Gelukkig had ik al wat horen lopen op straat, en had ik even gewacht. Na de “Vorentwarnung” naar bed, en na een kwartier er weer uit. Nauwelijks in de kelder gearriveerd valt er vlak in de buurt een bom. Dit zal wel weer paniek gegeven hebben aan de ingang van het station.

In plaats van het signaal “veilig” draait een dolle sirene nog weer eens “alarm”!

Jan : 

Zondag 8 April 1945.

…

Maar wel heeft het Amerikaansche Hoofdkwartier - volgens de Duitsche kranten althans – een uitlating gedaan, dat ze de 28^e April in Berlijn willen zijn. Hopelijk houden ze zich nu eens aan die termijnen, die ze opgeven.

Alarm vandaag van 11.50 – 12.50 en ’s avonds van 10.15 – 12.05.

Er heerscht de laatste paar dagen weer een ellendige kou, en aangezien we nog niet heelemaal volledig verhuisd zijn, kunnen we de kachel op onze nieuwe kamer nog niet aanmaken. Ik ben de laatste tijd zoo ellendig kouwelijk geworden, dat ik tot niets meer in staat ben als het beneden 14 ºC is. Oswald kan er veel beter tegen, juist omgekeerd als van den winter, toen Oswald steeds zat te kleumen, en ik me er niets van aantrok.

Tijdens het nachtalarm viel er een bom vlak bij, zoo dicht zelfs, dat we hem niet eens hoorden fluiten. Maar veel consternatie verwekt zooiets al niet eens meer.