Zaterdag 7 April
Mijn
baasje, de dikkerd kankert omdat de Brabander vannacht weer stil is gaan staan.
Nu moet ik maar vertellen waar dat wel aan ligt. Ik ben niet eens van mijn
stoel meer opgestaan, en ik heb mijn voordracht verder voorbereid of er niets gezegd
was. Zó grof kun je hier optreden zonder
dat het spaak loopt.
Na
werktijd naar Portegies. Die snapt niet dat ik dat vet (ruil tegen een fles
wijn) beslist nodig heb. Hij zit dan zelf brood met worst, of liever: worst met
brood, te eten en ik zit er naar te kijken met een hongerige maag. Ik ben bijna
uit mijn slof geschoten, dit werd me te bar.
Fischer
opgebeld vandaag. Hans ligt in het ziekenhuis naast een jongen die Fischer
kent, en die beweert dat Fischer weer in Berlijn zit. Frl Bumsel krijg ik aan
de telefoon. Inderdaad is Fischer terug geweest, maar slechts twee keer een
weekje. Hij zit nu al weer zes weken in Holland. Hij is afgesneden en kan niet
meer terug, of hij moet nog onderweg zijn. Jammer dat ik dat niet geweten heb,
deze gladde aal had me wel naar Holland geholpen twee maanden terug.
Merkwaardige
avond. Als ik thuis kom vind ik Jan Egberts en Jan de Boer hevig bomend over de
berichten van hedenmiddag. Overal is er nog beweging in het Westen, de afstand
tot de Amerikanen wordt steeds geringer. Het wordt hoog tijd dat we vertrekken.
Of niet? Wie kan raad geven? De Fey-Mesdag, een
Hollandse student van de K-N-O, is vertrokken met twee weken leeftocht aan
bonnen bij zich. Naar het laatste station van de voorsteden treinen en daarna
lopen. Daar voel ik nog niet veel voor. Als je nu adressen had was het wat
anders, maar waar zul je zo onderkomen?
Aangezien de beperkingen van het
reizigersverkeer Woensdag begint, en dit inhoudt dat de S-Bahn voor Jan niet
meer toegankelijk zal zijn, wordt het moeilijk afspreken. Elke keer denk ik:
het zal wel de laatste keer zijn dat we elkaar zien hier in D.
Als Jan weg is vertelt Jan de
Boer, dat er van Borsig weer 400 man moeten gaan scheppen. Veel studenten waren
er bij, misschien moest hij ook wel mee met het volgende transport. De
Lagerführer zei, dat je je ook vrijwillig kon melden, en dat het scheppen aan
het Westfront was.
Ga je mee? We dringen ons in dat
transport in en gaan naar het Westen. Even sta ik te kijken. Je eerste reactie
is: ben je gek, dat gaat niet. Maar dan kom je even bij, je gaat bedenken dat
je toch ook wel eens iets wagen moet om te winnen, en dat dit een prachtige
gelegenheid is zonder risico een heel eind naar het Westen te komen. We steken
een pijp op, en nemen een borrel, maar denken direct aan de consequentie: onze
rugzak. Die moeten we hebben, en dus gaan we gauw naar Frau Lisureck, hoewel
het al tien uur is, en nemen koffers en rugzak naar boven. Het is verbluffend
hoe weinig we hoeven te pakken, het gaat vanzelf. We zijn goed voorbereid! Er
komt alarm. We wijden Bob in ons geheim in, en geven hem volmachten. Hij staat
wel gek te kijken.
We bomen nog wat na, en gaan dan
op de nieuwe kamer te bed. Als v Duren weg moest, zou hij ’s morgens om zes uur
naar ons toe komen om afscheid te nemen. Wij zouden meteen mee kunnen. v Duren
weet overigens niets van ons plan…
Bij het ontwaken kan ik niet
zeggen of ik blij ben dat van Duren niet voor mijn bed staat, of niet.
Eigenlijk ben ik en beetje blij geloof ik, je bent zo gehecht aan een regelmatig
leven, dat je er niet makkelijk afscheid van neemt.
Jan :
Zaterdag 7 April 1945.
…
Dus hij was het er mee eens. Zelden
heb ik zoo’nuitwerking gezien op iemands gezicht na het uitspreken van de drie
woorden: “Ga je mee?”.
…
Onderdehand kwam er nog alarm, dat
niets om het lijf had, van 10.50 – 11.15. Wat was ik blij, dat ik nog niet in
bed lag.
En buiten al deze rompslomp zijn
we weer eens verhuisd ook, naar een andere kamer, aan de overzijde van de gang.
We zitten nu weer met ons tweeën, en bovendien hebben we er een groot balcon
bij. De kamer is indertijd in Februari {bij een dagaanval in elkaar gewaaid,
maar nu weer mooier dan ooit opgeknapt. Alleen ligt hij op het Noorden en is
dus vrij koud.
Bij ons uit het Kabelwerk zijn vandaag 440 man
vertrokken met de schepactie, alleen uit Mühenberg al 400 man . 30 stuks van de
Gummifabrik.
Dr Nowak is vandaag plotseling per
auto voor eendringende zakenreis naar Göttingen vertrokken, vlak bij Kassel. Ik
geloof vast dat hij er vandoor gaat, die held. Onderweg verliest hij dan nog
zijn partijspeldje, niemand kent hem daar, en wie zal hem dn nog wat doen?
Weer Duitse praktijken van het oostfront die aan de westelijke geallieerden worden toegeschreven:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten