Alarm nr. 287 bombardement nr. 64 van 21:30 tot 02:45.
Vrijdag 20 April
Geen zin naar de fabriek te gaan,
eerst maar eens uitslapen. Met van Duren, die eerst nog een uurtje in het bed
van Jan slaapt, naar het studenten restaurant, na het alarm.
Het is mooi weer, er zitten veel
Engelse jagers in de lucht die schitteren als kerstboomgoed. De
markeringstekens staan bij tientallen in het Noorden en Westen in de
strakblauwe lucht. De bommenwerpers draaien hun mooie bochten en laten hun
kleedjes los. Er valt ontzettend veel naar beneden, wee degenen die er onder zitten.
We horen hier alles in de verte, verder hebben we geen last. Dit is het eerste
alarm bij dag, dat ik alles goed heb gezien.
In het studentenrestaurant nog
geen eten, dus eerst naar boekhandels. Een paar boekjes gekocht, en verder
moeheid in mijn benen gehaald: door de beperking van het verkeer moeten we alles lopen. In het
studentenrestaurant is natuurlijk geen eten meer! Overal staan files, de
restaurants hebben niet kunnen koken door het alarm.
Tenslotte thuis wat gegeten, er
stonden nog wat aardappels en wat vlees (zwart!)
Naar Portegies. Daar begint het
met geruchten: de Russen zitten bij Bernau, aan het einde van de S-Bahn. Ik
koop een krant, voor het eerst sinds ik hier in Berlijn ben moet ik er een
veldslag voor leveren. We kijken op de kaart na, en concluderen dat er een
flinke doorbraak moet zijn. De stemming in de stad wordt merkwaardig onrustig,
er zijn overal huisvrouwen die aan het kopen zijn, en verder staan de mensen al
bij groepjes te praten.
Jo is erg rustig, zelfs bij het
bericht dat morgen het S-Bahn verkeer practisch stilgelegd wordt. Ook met de
groene kaart mag men niet reizen, alleen met een gele kaart.
De "schitterende" jagers zijn waarschijnlijk Amerikaanse Mustangs. Deze waren, om gewicht en luchtweerstand te besparen, niet geverfd, maar blank, gepoetst aluminium.
Oos heeft in augustus een fiets geleend en is tot in Bernau gereden.
Jan :
Vrijdag 20 April 1945.
Vandaag is het de verjaardag van
Hitler. Op weg naar de fabriek heb ik geen enkele hakenkruisvlag gezien.
De reis naar Schöneweide duurt
tegenwoordig ca. 2 uur, dank zij een pendelverkeer met één halve trein per uur
tusschen Günau en Treptow. Ik ben sinds 6 weken geen dag op tijd gekomen. Zoo
langzamerhand voel ik me net chef: laat komen, niets doen en als het gaat, weer
vroeg verdwijnen. Net wilde ik me beginnen te scheren, toen er alarm kwam.
Gelukkig was ik nog niet half bezig. Het alarm liep van 9.25-1155. Ze hebben
het Noorden weer eens op de korrel genomen, Oranienburg en omgeving.
In Schöneweide rinkelen de ruiten
en trilt het gebouw voortdurend van het geschut van het front. De S-Bahn rijdt
vanaf morgen slechts voor menschen die in de groep III van de Fahrausweise
zitten, de allerbelangrijkste individuen. Ik mag dus niet meer reizen, want ik
zit in de eerste groep.
De Russen zijn doorgebroken naar
Strausberg en Bernau. Gerrit de Vries is uit Wierzen gevlucht en goed
aangekomen. Hij had 20 broden en een enorme hoeveelheid spek bij zich gehad
toen hij vertrok, maar had alles onderweg weg moeten gooien. Weerstand was er
niet meer, vertelde hij trouwens de Russen waren in een dergelijk aantal op
komen zetten, dat er geen houden meer aan was.
Blijkbaar hebben ze de
electriciteitsvoorziening van Berlijn ofwel kapot gegooid, ofwel afgesneden, want het is ineens uit met de stroom. S-Bahn en tram rijden, zooals ik al zei in
beperkte mate, en ik vermoed, dat ze morgen wel heelemaal niet meer zullen
rijden.
…
Vanavond kregen wij ook bommen in
de stad voor er alarm gegeven werd. Een en ander had natuurlijk een overvolle
kelder tengevolge, daar veele mensche van straat bij ons een onderkomen
zochten.
…
Het niet meer kunnen reizen
convenieert me heelemaal niet, want ik heb net op de fabriek wat wasch in de
week gezet vandaag. Bovendien staat mijn eetketeltje er nog, en dat had ik ook
liever thuis. Eens kijken, of we er morgen kunnen komen. Het zal alleen wel
loopen worden, maar in godsnaam dan maar. Hopelijk worden we niet onderweg door
de Russen ingehaald. Het alarm liep van 9.30-02.45, het langste dat we tot
dusverre hebben meegemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten