Maandag 23 April 1945
Rustige nacht gehad, goed
geslapen. Er wordt niet veel meer geschoten, maar in de loop v.d. ochtend neemt
de activiteit toe.
Opschudding in het lager omdat er
geen eten is. De eerste muiters komen al tevoorschijn: ze verwijten Frau Lisureck dat
ze geen kaarten voor levensmiddelen hebben. Een stuk of 10 man zit al zonder
een hap eten!
Bral heeft vanmorgen de eerste
dief betrapt. Hij lag in zijn bed, terwijl de anderen allemaal in de kelder
lagen. De deur gaat open, en de kleine zwarte Belg, de vriend van v. Dalen,
komt binnen. Heel zacht, wacht even, en gaat dan verder. Zogenaamd zoekt hij
naar matrassen, als hem gevraagd wordt wat hij doet! Deze pooier kon mij ook
wel eens bestolen hebben.
Lekker gegeten. Aardappels met
gort, en tomatenpuree als ontbijt een bord grutjes. Tijden geleden dat we zo
goed gegeten hebben, geloof ik. Het smaakt ook zoveel beter, als je met een
paar man eet, en niet alleen.
Geruchten zijn er niet veel meer,
maar het schijnt toch wel zo te zijn, dat de Russen al aan de ringbaan zitten
in het Noorden en in het Oosten. Lichtenberg is in het Wehrmachtsbericht
genoemd. Hoe zal Jan {Egberts} het vinden als hij het hoort? Gelukkig dat hij
daar niet meer zit.
Soldaten willen wijn ruilen voor
brood, ze hebben vandaag nog geen eten gehad!
Tanks komen voorbij rijden, er
wordt steeds meer geschoten, maar er is geen luchtactiviteit. In de straten
komen nu steeds meer soldaten, vanmorgen was er nog niets te zien, nu lopen er
steeds voorbij.
Wehrmachtsbericht: Köpenick,
station, door D. heroverd, Russen tot Prenzlauerallee doorgedrongen, in het
Zuiden tot Teltow. Kortom: het ziet en niet hoopvol uit, dit gevalletje kan een
week duren, op zijn mist. Ik voel me niet best vandaag, de kelder begint zijn
uitwerking te hebben. Het is ook geen doen. Gelukkig is er weer licht, en we
hebben in onze afdeling een lampje hangen.
Het is een ellendig leven zo. Er
wordt voortdurend geschoten, de Duitse artillerie staat in de straten te
schieten. De Russen antwoorden daar natuurlijk op, hier en daar met
bommenwerpers en duikvliegers. Steeds maar dat schieten in de lucht, dat is zo
ellendig deprimerend. Je loopt met je ziel onder je arm: eerst trek je je er
niets van aan, maar dan flitsen er een paar granaten en je duikt weer in de
kelder. Daar is het dan weer koud en vervelend, en dan wil je weer naar buiten.
Stemming? Afwachten, en kankeren
over het eten. Dat is alles wat er gebeurt! Langzamerhand merken we dat het
ernst wordt, vooral nu we overgelaten zijn aan ons zelf wat het eten betreft.
De Duitsers krijgen extra rantsoenen, wij zelf niet eens de bonnen van deze
week. Er is natuurlijk niets te krijgen voor ons, geen groente en zo, of bieten
of iets anders wat de maag vult. Wat ben ik blij met mijn voorraad heb! Wat gek anders, dat alle idealisme
verdwijnt, zodra er honger is.
Jan :
Maandag 23 April 1945.
…
De levensmiddelenpositie begint er
in het lager niet beter op te worden. Wij hebben genoeg om een week met drie
man op te leven, maar de meeste anderen hebben niets meer sinds vanmiddag. Het is
natuurlijk buitengewoon onaangenaam om nu nog dingen te koken, want ze kijken
het je gewoon uit de mond weg, en ik voorzie, dat het over twee dagen amok
lopen gaat worden. Maar we zullen ons voorraadje niet zonder meer door anderen
op zien eten. De meesten hebben absoluut geen voorraad gevormd. Eerlijk gezegd,
was ik ook nooit tot een dergelijke voorraad gekomen, als ik niet met Oswald
samen gewoond had, want onze voorraad mag er werkelijk zijn. In de winkels is
niets meer te krijgen, en bij de bakkers staan de menschen in heel lange rijen.
Onze laatste weekkaarten zijn ons ook door den neus geboord; Witteveen en
Nieuwkerk zijn gisteren naar de fabriek gegaan, maar vonden op de
kaartenafdeling (die in Köpenick in de Lindenstrasse gevestigd is) geen mensch,
daar de Russen halverwege in Köpenick zitten. In Schöneweide zijn de bruggen al
opgeblazen. In Köpenick werd in de winkels bonloze uitverkoop gehouden.
In de stad zijn op verschillende
plaatsen soldaten opgehangen, die een burgerpakje over hun uniform aangetrokken
hadden. Een hartverheffend gezicht! En onderdehand proberen ze het volk zoet te
houden met het verspreiden van geruchten over een afbreken van de diplomatieke
betrekkingen tusschen Engeland en Rusland. Maar zelf daaraan begint het
Duitsche volk eindelijk te twijfelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten