Donderdag 8 Maart 1945. Oos : Het valt niet mee een antwoord te geven op de vraag: “wat ik eigenlijk doe”, maar ik klets me er aardig uit.

Alarm nr. 229 van 20:10 tot 21:40

Donderdag 8 Maart 1945

Vandaag ontbijt van bieten in de cantine, met wat brood erbij. Het is de kunst brood uit te sparen. Die ene kaart minder in 4 weken, dat valt niet mee.

Hofmeier interesseert zich vandaag voor mijn onderzoekingen. Het valt niet mee een antwoord te geven op de vraag: “wat ik eigenlijk doe”, maar ik klets me er aardig uit. Het gesprek is interessant, die Hofmeier is iemand waar wat van te leren valt. Hij maakt zo’n opmerking dat er bij ons in Holland na de oorlog wel gelegenheid zal zijn deze onderzoekingen verder door te voeren. Je voelt hier weer de man die de oorlog al verloren heeft.

Vroeg weg voor de voordracht, maar eerst naar de dokter. Eerst moeilijkheden om er in te komen, Tietzen is alleen, de zuster is ziek. We kwamen na vijf uur, en dan is de deur al dicht. Echt militair op een rij worden we ingeënt. Met wellust prikt hij in onze billen, niet erg zachtaardig.

Met de schoenen is het nu in orde, te grote Italiaanse schoenen, spik splinter nieuw, voor een fles Snaps, een blikje van 100 gram Droste cacao, en twee blikjes gecondenseerde melk. In verdesprijzen omgerekend heb ik de schoenen goedkoop, zullen we maar zegen!

In de rij gestaan met het Russinnetje voor een slatje. Gekanker van D. vrouwen en mannen, dat de buitenlanders alles weg kopen, en dat er voor hen niets over blijft. Antwoord van de verkoper: ik heb drie weken lang dit spul aan mijn klanten niet kunnen verkopen. Nu ik aan iedereen verkoop, willen de klanten het wel hebben. Waarom de buitenlanders geen recht op eten zouden hebben, dat ligt zelfs buiten de discussie! Ik geef maar geen sjoege op deze haat tegen buitenlanders. Dat zal nog wel anders worden. Een alarmpje waarbij niets gebeurt, verder zonder licht vanavond.

Contrôle van de Werkschütz in het lager doet een el. kookplaat en een kristalontvanger verdwijnen van de Vries. Onze rugzakken enz …

Jan :

Donderdag 8 Maart 1945.

Ik ben sinds een paar dagen (door Oswald daartoe aangezet) aan het lezen van Zola. Ik ben bezig met zijn “contes et noevelles”, en heb daaruit de drie novellen “Nantas”, “La mort d’olivier Bécaille” en “Madame Neigeon”. Ze bevallen me uitstekend, veel beter dan de boeken, die ik vroeger van hem gelezen heb. Het is heelemaal niet dat wroeten in ongezonde toestanden van de “Rougeons Macquards”.

…

Na het inenten ben ik een expeditie door de hallen aan het maken geweest voor groente, sla. Er was natuurlijk geen licht, en dat was de reden dat ze me vrij sterk bedonderden, want toen ik na een half uur in de rij gestaan te hebben een pond te pakken kreeg, bleek, wat ik voor aardappels aangezien had, gele, rauwe zuurkool te zijn geweest! Maar we hadden tenminste wat te eten, wat we niet eerst warm hoefden te maken, want … we kunnen onze kookplaat ne niet meer gebruiken, daar er contrôle in het lager is geweest van de Werkschutz. Ze hebben een aantal kookplaten en kristalontvangers in beslag genomen. Gelukkig onze niet, daar Oswald heel toevallig de kookplaat in zijn kast had opgeborgen, en ik de radio a;tijd opberg.

Overigens was het weer niet warm te krijgen thuis, daar we niet voldoende hout haddeen. En multiplex kun je nu eenmaal niet zoo gemakkelijk kapot krijgen.

Het alarm kwam van 8.10 – 9.40. Ze hebben in het Noorden bommen gegooid, hoewel de kerstbomen vlak boven ons hingen.