Alarm nr. 208 van 23:45 tot 00:40
21 Februari
Dr Jüngling komt eens kijken in
het lab, hij was al eerden op de fabriek gesignaleerd, maar had het toen niet
de moeite gevonden naar ons toe te komen. Na verschillende baantjes die hij bij
de V.S. (Volks
Storm) had, is hij nu ten slotte … analist geworden! Eerst heeft hij
geschanst, maar hij is niet overtuigd van de deugdelijkheid van zijn
gewrochten. De versperringen zullen de Russen niet tegenhouden. Hij praat eerst
met iedereen en komt tenslotte nog even bij ons langs, om Jan en mij te vertellen
wat niet iedereen weten mag. Als je niet van het handje bent, dan ben je gewoon
een werkslaaf. (In deze context is het “handje” niet wat men er anno 2020 onder
verstaat maar de Hitlergroet oftewel pro-Hitler) Dit is ook
eigenlijk niet anders dan we verwacht hadden. Pessel kan zich even niet
beheersen en stort zijn gal uit (waar de anderen niet bij zijn!)
De D. in Polen lopen met een G
(Germanja). Wie de bal kaatst…
Met Helga een gesprek gehad waarin
ze de nadruk er op legde dat wij het zo goed hadden en toch ontevreden waren.
De mensen beseffen niet dat wij hier een bijzonder goede positie getroffen
hebben. De andere buitenlanders hebben dat lang niet allemaal zo. Vaak doet het
me goed dat ze haar vaderland zo verdedigt en zegt dat de anderen geen haar beter
zijn, soms ook is het hinderlijk.
Vanmiddag heb ik eens echt gedaan
waar ik zin in had: achter de ijskast met een pijp en Zola.
Er schoot me plotseling iets geks
in de gedachten:
Twaalf jaar geleden maakte men
hier officieel in enkele fabrieken naaimachines, in werkelijkheid waren het
mitrailleurs. Nu de Russen 100
km van Berlijn staan, in het 6e oorlogsjaar
maakt men officieel machinegeweren, en in werkelijkheid … misschien
naaimachines, in ieder geval kaarsen, riemen tassen enz. enz. !
Een welverdiende borrel naar
aanleiding van gisteren met Jan genoten. Ieder aan een kant v.d. kachel.
Jan :
Woensdag 21 Februari 1945.
Veel schot zit er niet in den
oorlog. Maar een geluk is dat de winter nu zoo’n beetje op zijn einde raakt. Niet
zoo zeer voor ons als wel voor Holland. De brieven van huis worden steeds minder
optimistisch, en vertoonen een fatalistische gelatenheid. Hoe lang nog? En zullen
we ooit nog thuis komen?
Het licht gaat ‘s avonds nu vrij
constant van 7 – 9 uit. Zoo langzamerhand stellen we ons ook daar op in: als je
nu maar zorgt, dat er een prak eten klaar staat, en je een pit in beslag hebt
genomen in de keuken kun je tenminste eten.
We hadden weer 2x alarm vanavond,
van 8.35 – 9.25 en van 11.45 – 0.40 Niet veel gebeurd, alleen hebben ze nieuwe
zware flak in de buurt gestationeerd, die een barbaarsch kabaal maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten