Maandag 5 Febr. 1945
Voor de verandering werken we nu
weer op Maandag, en Vrijdag en Zaterdag niet. We krijgen ook minder betaald nu,
en dat gaat tegen mijn sociale rechtsgevoel. Bob vindt dat je betaald moet
worden naar prestatie, en als die minder wordt, dan krijg je dus ook minder.
Heel logisch. Ik vind dat de arbeider daartegen beschermd moet zijn, en ik
dacht dat je met een maandloon vanzelfsprekend niet met die schommelingen van
werktijd te doen had. Ik ben overtuigd dat in Holland de arbeider al tegen een
dergelijke handelwijze van de fabrieken beschermd is.
Hier vindt iedereen het heel
gewoon. Ze zijn allemaal al zo slaafs geworden, dat ze niet eens het idee
hebben dat je kunt protesteren, en dat je, als je gelijk hebt, zelfs kunt
procederen. Maar het staat, naar men zegt, in de “Betriebs(ver)ordnung” en dan
is er natuurlijk niets aan te doen. Maar het geld dat we uitbetaald krijgen
omdat we geen verlof hebben gehad, dat zou ik wel graag willen zien.
Vanavond in de trein naar huis
wordt er een juffrouw in de trein gedragen. Een vluchtelinge van een jaar of
twintig, een grote vrouw, met een aardig glad gezicht met grove trekken en
wilde ogen. Ze deed wat aan Truus denken met haar zwarte losse haren en haar
grote brede mond. Haar linker voet was in een groot verband gewikkeld. De man
die er bij hoorde was groot en breed in een leren jas. Polen vermoedelijk, veel
bagage bij zich. Waar gaan die mensen allemaal naar toe? Het is een ellendig
gezicht. Zou Truus misschien in de zelfde omstandigheden hebben moeten
vluchten? Wie weet wat nog allemaal komt.
Het treinverkeer ligt helemaal op
zijn achterste. De voltreffers bij Jannowitzbrücke en Alex, en misschien ook
bij Börse hebben de hele zaak in de war gegooid. Iedereen moet nu weer over de
ring reizen, en dat heeft tot gevolg dat de treinen veel te vol zijn, “vol is
geen uitdrukking meer” zegt men hier. Je moet meestal twee treinen laten gaan
tot er een komt waar je in kunt. Om zeven uur ben ik thuis, natuurlijk is er
geen eten meer in de restaurants.
De Deen heeft vanavond weer een
kletsbui. Hij is overgevoelig, hysterisch zegt hij. Dit laatste bedoelt hij
waarschijnlijk anders. Jan en ik zijn er nog niet toe over gegaan hem te
vertellen dat hij lui is en verder meer vrouw dan man!
Dr. Jüngling is nog steeds weg, de
V.S. (Volks
Storm) schijnt hem wel vast te houden. Nowak heeft het dus bereikt,
hij is Kareltje kwijt.
Het heerlijkste wat er bestaat is
’s morgens uitslapen, zo half wakker op bed liggen.
Jan :
Maandag 5 Februari 1945.
De reis naar de fabriek ging
vanmorgen vrij vlot, maar terug was het des te beroerder. Ik was pas om zeven
uur thuis, en moest toen nog inkopen gaan doen, wat me pas na veel moeite gelukte.
Een ding heb ik de laatste week
met vreugde waargenomen: de menschen kankeren openlijk, en de houding tegenover
de Russen is aanmerkelijk veranderd. De meeste zeggen nu hardop in de trein: “Na, So oder so, es muss jetzt Schluss sein mit diesem verdammten Scheisskrieg”, en
nog heel wat andere dingen, die ik hier echter niet durf op te schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten