Nowak komt weer met een gast op
bezoek. Zoals gebruikelijk hangt hij dan een verhaal op over de eigenschappen
van de weekmakers. Dat gaat zó vlot, dat ik overtuigd ben dat hij maar wat
vertelt, en dat alles precies andersom is. Vandaag vertelde hij dat het idee
van die gelatinatie pudding uit het buitenland kwam…. Ofwel hij liegt, ofwel hij bedoelt mij met
“het buitenland”.
Na fabriekstijd geprobeerd in
Rahnsdorf brieven af te geven aan de rasechte Amsterdamse ober in het
Mügelseerestaurant. De reis is iets heel bijzonders deze keer. Ik zit met “Frl.
Anton” mijn Russische lerares in de tram. Op de tram wachtend bij Köpenick
knoop ik een praatje aan met haar, en in de tram naar Rahnsdorf heb ik
gelegenheid tot een langer gesprek. Het is een enorm lief kind, en het verbaast
me zo dat ze perfect Duits spreekt. Enfin, het eerste Russinnetje dat ik goed
Duits hoor spreken. Als ik uit de tram stap ben ik eerst wat verblind. Er staat
een complete sneeuwstorm, en ik zie geen hand voor ogen. Met moeite weet ik het
restaurant te vinden, en daar tref ik de Italiaan. Ik ben blij Frans te kunnen
praten. Behoorlijk gegeten. De Italiaan laat zich weer verneuken, hij laat de
ober bonnen afknippen, (te veel!) en tenslotte krijgt hij geen eten!
Zijn vertrek hangt nu nog op de
vergunning van de politie. Verder krijgt hij natuurlijk geen geld gewisseld.
Wat een ellende met die man. Hij eet als een uitgehongerd beest, slobbert alles
naar binnen, en ik kan me haast niet voorstellen dat deze man vroeger in een
beschaafd milieu heeft verkeerd.
De ober die mijn brieven moet
meenemen is er natuurlijk niet. Als ik dan tenslotte maar snel vertrek en in de
sneeuwstorm kom heb ik de keus; wachten in de koude, of 15 minuten lopen in de
sneeuwstorm. Ik zie een lichtje aankomen, en strompelend over hagen en stoepen
en vallend over rails weet ik de tram te bereiken, gevaarlijk dicht er
voorlangs. Aangezien de tram nog tekenen vertoont door te rijden zonder te
stoppen, spring ik nog in de rijdende tram! Met deze grote gladheid geen
kleinigheid. De “Schoferin” is een typisch Duits meisje, groot en dik, maar erg
vriendelijk en ze wil mijn geld haast niet hebben! Ik kan het niet laten wat
met haar te flirten. In Fredricksfagen tien minuten gewacht. Het perron is
leeg, ik verheug me op een rustige reis, pijpje rokend tweede klas. Maar de
trein is tjokvol met reizigers uit een of andere D trein.
Thuis voor het eerst een
onaangename verhouding met Jan dB, na de schone was zouden we van bed
verwisselen, was afgesproken. Jan maakt echter zijn bed direct beneden weer op
zonder er over te praten. Ik laat dit, na lang beraad, tenslotte niet op me
zitten. Je kunt te ver gaan met lankmoedigheid.
Jan :
Woensdag 19 Januari 1945.
Vanavond liep alles verkeerd. Het begon
met heel lang wachten bij den schoenmaker. Toen moest ik betalen in de tram
(voor de 2e maal al van de week). Vervolgens, in de Invalidenstresse
was de straat dank zij een sneeuwstorm veranderd in een ijsvlakte. En toen kwam
ik thuis, en daar was heelemaal de duivel los. Ze hebben sinds ongeveer 14
dagen een ontluizingsactie op de verschillende verdiepingen doorgevoerd. Er wordt
dan gegoten met een of ander teerpreparaat, wat als eenigste gevolg heeft, dat
de luizen uit hun lethargie opgeschrikt worden, en ineens actief gaan doen. Enfin,
het stonk ontzettend bij ons was er een enorme rotzooi op de kamer en we kregen
klachten van Frau Lisurek dat we een sloop weg hadden gemaakt (waar we overigens
geen schuld aan hadden). Bovendien warende bedden afgehaald. Juist had ik mijn
bed opgemaakt, toen Oswald thuis kwam en vertelde dat hij in het onderbed wilde
liggen. Daar dat indertijd werkelijk afgesproken was, moest ik alles weer
afhalen en opnieuw opmaken. Onderhand was de groente aangebrand en stnk de
heele verdieping over. Bij het opmaken van het bed kreeg ik mijn hand en
beddegoed vol met vieze bruine
teervlekken, die heerlijk kleefden. En tot overmaat van ramp waren onze kolen
bijna op. Al met al een avond waarover je jezelf in alle opzichten op zit te
vreten. Gelukkig kwamen we met een borrel van Oswald een heel eind in ons
normale doen terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten