23 Jan 19445
Op de fabriek is het koud. Geen
animo veel in het dagboek te schrijven, en dan moet ik nog wel drie dagen
bijhouden. Het is wonderlijk hoe een grote invloed de temperatuur op je
activiteit heeft. Je komt tot niets als je kou zit te lijden. De toestand aan
het Oostfront beheerst de gesprekken. Helga heb ik verteld hoe de toestand in
Holland is en ze probeert er lering uit te trekken. Wat zullen deze mensen
allemaal nog door moeten maken, (en wijzelf ook!) waarschijnlijk meer dan in
Holland nu geleden wordt. En wat is er nu nog veel te doen. Alles wat je hebt
omzetten in etenswaren, gedeeltelijk hier, gedeeltelijk op andere plaatsen
opslaan. Spiritus branders kopen, spiritus “organiseren”, brandhout en kolen
verzamelen. Tenminste als je gedwongen bent in Berlijn te blijven.
De jongeman van 16 of 17 jaar, van
het Clb, (Stoltz), die een week geleden soldaat werd, is al weer gewond terug.
De wond is geloof ik niet veel, maar het is wel erg wat hij allemaal heeft meegemaakt.
Drie schoten met een geweer gelost, soldatenkleren aan en vooruit maar, de
soldaat is klaar. 5 dagen zonder eten, en met de Russen in contact geweest.
Verder een overhaaste vlucht. Hij heeft op, Polen geschoten. Het is toch wel
bar dat dergelijke kinderen als soldaat worden gebruikt.
Thuis begin ik met een lang
gesprek met Frau Lisureck. Een vluchteling, een Let, slaapt op de plaats van
Ophalvens. Het is een groten vent, hij heeft een snor en baard laten staan.
Zijn Duits is juist genoeg om een behoorlijke conversatie te voeren. Hij is
gevlucht voor de Russen, en hoopt dat die niet verder komen dan de Oder. Zijn
familie is gebleven. Hij is gevlucht, wetende wat de Russen voor mensen zijn,
zegt hij. In ieder geval heeft hij ervaring die wij niet hebben, vriend van de
D, is hij ook niet. Hij werkte bij de AEG in Riga.
Jan :
Dinsdag 23 Januari 1945.
…
Tot mijn enorm leedvermaak hebben
ze hier voor Belijn ook het gas geheel afgesloten. Ze leeren hier nu ook, wat
een oorlog betekent. Voor ons is het ook wel wat lastig, maar dat heb ik er
graag voor over; we zullen ons niet laten kisten, thuis zitten ze al drie
maanden zonder gas en zolder kolen nog daarbij. Wij moeten dat kunnen
verdragen. Overigens was er vanavond nog steeds wat gas zoodat ik nog zelfs
aardappels heb kunnen koken. Die Duitschers slikken toch ook maar alles, bij
ons zou het toch maar niet mogelijk zijn, dat ze van vandaag op morgen
eenvoudig het gasgebruik verbieden! God zij dank dat we tenminste nog die
electrische kookplaat hebben! Dat is onze redding, want met twee man op één
kachel koken gaat niet, trouwens daarvoor hebben we niet genoeg kolen. Maar we
moeten oppassen dat niemand het te weten komt, want anders kost het ons de kop.
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten