Maandag 4 December 1944. Oos : Wie zal al dit leed ooit weer goed kunnen maken? Nu het ze zelf raakt voelen de D. eindelijk nattigheid.

Maandag 4 Dec.

De dokter begint me meteen met het gekkengetal te bekogelen op mijn nuchtere Maandagmorgenmaag.

Gesprek met Helga waarin de toestand in het Westen, die vooral door de “Tiefflieger” voor de bevolking hopeloos is geworden, besproken werd. Wie zal al dit leed ooit weer goed kunnen maken? Nu het ze zelf raakt voelen de D. eindelijk nattigheid. Dat er al 5 jaar lang Polen en Russen en Joden enz. in mensonwaardige omstandigheden leven, om van de bezette gebieden maar te zwijgen. Niemand heeft zich daar iets van aangetrokken, maar nu het in D. zelf komt, nu wordt het heel erg. Je kotst er van, zo’n mentaliteit. Maar de oorlog gaat door, tot de totale vernietiging van één der beide partijen. Vernietiging is het enige woord dat nog van betekenis is. Waardigheid, eer, verstand, alles is afgeschaft.

De dijken bij Arnhem zijn opgeblazen. Weer zoveel mensen aan de verdrinkingsdood overgeleverd.

Jan is vandaag weg voor een Röntgenopname. Het is koud in het lab. en ik heb hoofdpijn. Ik zie vandaag alleen maar het ellendige in de wereld. Soms gaan je ogen open, en dan zie je de armoede en ellende om je heen, dan voel je dat het leven een drama is. Dan zie je zo’n stumper, als Hoffman, die zit te loeren op een cigaret als hongerig beest, dan zie je een Frau Pasch die de vloer nat maakt en nog niet weet hoe ze vegen moet, die gelukkig is als ze een hand van je krijgt, en die als hoogste ideaal een busje “Büsker milch” uit Holland heeft. Dan zit je in de trein, en je ziet die ontevreden smoelen, die Russen in lompen, die would be militairen met vertrokken gezichten met duimen dik het minderwaardigheidscomplex er op. Je zit te eten in de Elsasserstrasse en je ziet alles aanvallen op de stamppot met “oogjes”. Eten en roken, dat is belangrijk voor 90% van de mensen. En in werkelijkheid gaat het om het leven, maar daar ziet niemand wat van in zijn geestelijke armoede.

De kleine genoegens maken het leven mogelijk voor “ les Miserables”. En ben je zelf eigenlijk meer dan dit domme geslacht? Nauwelijks, nauwelijks. Maar dit arme gespin zal na de oorlog wel de klappen krijgen. Geen Kuchen meer, en geen koffie, reken maar. Aan hen zal alles gewroken worden, en de werkelijke daders gaan vrij uit, worden zelfs vereerd als het er op aan komt.

Is mijn stemming alleen een gevolg van de koude? Ik realiseer me weer even hoe erg het thuis wel moet zij op het ogenblik. En toch zat ik liever thuis.

Hans (mag) moet korter werken, van 8 tot 5. Sparen van elsctriciteit naar het schijnt.