Meiningen de 3 . 10 .
44
Beste Oswaldt,
Ik was verbaasd, eindelijk iets
van je te horen! Ik dacht minstens dat je dood en begraven was. Maar doch kan
ik begrijpen dat het lang duurde omdat je nu eenmaal een “man” bent. En
“mannen” en “schrijven” past zeer zelden bij elkaar! Ondertussen ben ik bijna
dood geweest. Bij ons in het Offz. Heim, is nl. geen bommenkelder, en dus
moeten wij, als er alarm is, in de tuin. Die tuin is heel groot (50 Ha ). Nu was er weer alarm,
en wij waren in de tuin. We kijken naar de Tommies die overvliegen, en zien er
eentje terugkeren. Hij vliegt over ons heen, en wij kijken hem stomverbaasd na,
en plotseling horen we bommen aankomen. We lieten ons snel op de grond vallen,
en op 100 meter
afstand vielen 8 bommen, en alle scherven, boomtakken en zand kwamen boven op
ons terecht. Eentje heeft een hoofdwond opgelopen, en ik heb op mijn rechter
voorarm een kanjer van een scherf gekregen, zodat ik 2 weken in een verband
moet lopen.
Ja, over Feldpost krijg ik nog
brieven. Moeders laatste brief dateert van 12.9 en de laatste brief uit Holland
dateert van 19.9. Natuurlijk zal ik het je laten weten als er iets bijzonders
is. Ik ben ook vreselijk ongerust, maar ja, wij kunnen er niets tegen doen. Ik
ken hier ook een hoop Hollanders. Met een van hen ga ik iedere Zaterdagavond
naar de bios. Dat is dan mijn “Hollandse avond”; en ik verheug me er telkens op
weer een hele avond “Hollandse” te kunnen zijn.
Het eten is prima: wij
Stafshelferinen krijgen het soldateneten, uitstekend, en overvloed. Buiten de
diners krijgen we 2 grote kommiesbroden in de week, 1 wittebrood in de 14
dagen, een zakje snoep per week. 2 flessen rode wijn en 1 fles Sekt per maand.
60 sigaretten per maand, en verder iedere avond onze 50 gr boter en ham, of
kaas, of honing, of witte kaas, of worst. Dat het gauw afgelopen zal zijn
geloof ik niet.
En nu moet ik weer gauw aan het
werk anders “schimpft” mijn chef de Oberstleutnant!!
Tot kijk en hartelijke groeten
Yvonne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten