Jan is er nog steeds, pardon,
weer niet, en dus is het vervelend op de fabriek. Niets, maar dan ook
letterlijk niets gedaan. Lang gerookt op de plé, waar ik interessante
gesprekken kon voeren. De wereld gaat hier naar de ondergang, dat is zeker. Een
voorbeeld: in de radioapparatenfabriek worden 6 à 7 apparaten gemaakt per dag,
per man. Daarvan vóór de middag 6½ en de laatste helft vlak voor het sluiten om
zes uur. Mijn zegsman beweerde zelfs om half tien al bijna alles af te hebben.
Dan is het verder maar op de plé hangen en rondlopen. Omdat er, als er harder
gewerkt wordt, meer verdiend wordt, (stukloon!) gaat de prijs “kapot” (het loon
per stuk). Verdient een vent teveel, dan komt de calculator en die calculeert
alles op een normaal loon terug! Zelfs een accoordloon kan hier de mensen niet
meer aan het werk helpen!
Vanavond wat spek uitgebakken en vroeg naar bed. Kees zou komen, maar is
niet verschenen.
Jan :
Vrijdag 22 September 1944.
De opmerkingen over mijn jas waren
schitterend. De één vroeg, waar of ik dat NSB pakje vandaan had, en de ander
vond het net een chauffeursuniform. (daar heeft het inderdaad wel iets van weg,
daar de knoopen, die Moeder er aan heeft gezet, rijkelijk groot zijn). Weer
anderen vonden dat ik er zeer officieel uit zag, o.a. Frau Lisurek. Maar allen
waren er hevig jaloers op. Het groote voordeel ervan is dat je er maar een
wit boord bij hoeft om te doen, en je bent in groot tenue. Jammer is dat ze de
distinctieven en de koperen knopen er afgehaald hebben.
…
Reinarzt ontving vandaag bericht,
dat zijn zoon aan het Oostfront gesneuveld was. Het is wel een heele slag voor
hem. Niettemin was hij weer als altijd stipt op tijd op de fabriek. Om maar geen
enkel overuur te ontlopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten