04-9-1944
Lieve Paps, Mams en Lily.
Het was mijn plan bijtijds een
afscheidsbrief te schrijven, maar ik vrees dat deze brief niet meer als zodanig
zal kunnen dienen, omdat ik te laat ben. Het verkeer zal wel stop staan,
voordat deze brief de censuur door is. Jullie weet niet hoe een ellendig gevoel
dat is, als je je voorstelt hoe de oorlog wel zal woeden door de streken die je
dierbaar zijn. En dan vooral te denken aan jullie, met je paar zandzakken als
schuilgelegenheid, en de voor brand bestemde huizen in jullie straat. Verder is
de baan hoofdverkeersader, en er ligt een spoorweg achter de huizen. Enfin,
laat ik niet verder fantaseren want dan reken ik jullie al dood en begraven, en
het huis verbrand als ik terug kom. Laten we hopen dat alles goed afloopt, en
dat ik jullie terug vind zoals ik jullie verlaten heb. Deze verschrikkelijke
dagen moeten we nu eenmaal door, er is niets aan te doen.
Wat ik over mezelf moet schrijven
weet ik eigenlijk niet, het is niet veel bijzonders. We leven in een enorme
spanning, een spanning die alles overheerst, zoals ik al schreef zijn de
schouwburgen en opera’s gesloten, alleen de bioscoop draait nog, maar de films
zijn niet te genieten. Overigens leven we te veel in spanning dan dat we door
een filmpje ontspannen zouden worden, daar is veel meer voor nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten