Ik heb mijn brief in de steek
gelaten, in de hoop weer wat van thuis te horen, waarop ik kon antwoorden. Maar
de lang verwachte stagnatie in het postverkeer is dan toch eindelijk gekomen.
Het is zeer de vraag of het weer normaal worden zal voor het einde.
Zoals jullie merken, schrijf ik
met een slechte pen. Mij vulpen heb ik thuis laten liggen vanmorgen. Ik heb me
een uurtje verslapen, de wekker ging niet af.
Gisteren ben ik met Jan Egberts
naar een toneelstuk geweest “Emilia Galotti” van Lessing. Voor het eerst sinds
Berlijn was Jan tevreden over de “kunst met een grote K”. Meestal is hij
hierover niet te spreken. Van onze groep waren er 5 man, en uit het ziekenhuis
van Jan vier stuks, voor zo’n kleine zaal was de Hollandse colonie weer belangrijk.
Het moet er toch nog eens van komen dat we voor een toneelstuk of een opera
alle kaarten kopen, dat zou aardigste zijn. Na afloop hebben we nog even reünie
gehouden in een kroegje, om onze kelen wat te smeren. Ze vroegen of we uit
Denemarken kwamen, waarop ik verklaard heb dat die mensen naar huis kunnen als
ze willen en dat ze dus praktisch allemaal weg zijn.
Nu, lieverds ik heb verder niet
veel te vertellen. Mijn brief hangt als los zand aan elkaar en is slecht
geschreven, de volgende brief zal weer een beetje netter worden, dat beloof ik.
We zitten erg in spanning. Ik weet niet of ik Wim zal opzoeken, of dat het
verstandiger is te wachten. Later heb ik er misschien spijt van als ik het niet
gedaan heb. Afwachten maar. Mag ik jullie nogmaals op het hart drukken de
photo’s vast te houden, de negatieven zijn verloren gegaan. Veel liefs, en naar
ik hoop, tot spoedig ziens
Oswald
P.S. brief van paps 11 Aug
vanavond ontvangen OB
Jan :
Vrijdag 18 Augustus 1944.
Ik geloof dat
die heele kwestie van mijn ziekte niets anders geweest is, dan dat ik
doodgewoon afgeknapt ben. Ik slaap nu ’s morgens lang uit, en slaap ’s middags nog
± 2 uur, en voel me langzaam beter worden, hoewel mijn maag nog steeds niet
veel verdragen kan.
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten