Vandaag weer een prachtdag, wat
betreft “toestanden” op de fabriek. Er
wordt weer “gespritzt” Hoffman aan de wals, de Italiaan tussen de twee Spritztmachines, en ik aan de tweede.
Roll stelt zich achteraan op, om de dikte te meten. Veel te moeilijk voor de
anderen. Het is gewoon luiheid van Roll. De druppels lopen langs mijn benen
naar beneden. Roll en Niefter zijn de heren die niet zweten. Telkens is er
materiaal te kort, omdat het eerst op de wals moet inlopen, doorkneden. In die
tijd loopt de boel even langzamer, en dus gaat de dikte achteruit. Roll begint
te vertellen dat Niefter het niet goed doet. Die scheldt harder terug, windt
zich langzamerhand op en begint te koken. Ten slotte stort hij zich op Hoffman
en scheldt hem de huid vol. Dan begint Hoffman op toeren te komen, scheldt hoe
langer hoe harder en schreeuwt ten slotte zo hard als hij kan: "Hier mit dieser
Scheiße kan man nicht arbeiten, Herr Dr. Hoffmeijer, horen Sie se Her Doctor?"
Dan worden de machines afgezet en
onder deze plotselinge stilte verdwijnt het gehele personeel naar de plé om te
roken.
Spreekrans vanavond.
Skorobokaty spreekt oven de
Oekraïne. Heel erg interessant. Deze buitengewone avond was de meest geslaagde
tot nu toe. Wat me het meest getroffen heeft is, dat wij Hollanders, toch wel
héél erg rustig geleefd hebben in ons hoekje. Sinds honderden jaren strijdt het
Oekraïnsche volk om een menswaardig bestaan, en steeds wordt het weer verdrukt.
Als je de Duitsers hoort hebben zij de Russische horden steeds tegen gehouden,
maar in werkelijkheid (?) zijn het de Oekraïners die steeds de Tataren tegen
hielden, en later onder de voet werden gelopen. Wij weten eigenlijk heel weinig
van de tragische geschiedenis van dit
deel van Europa. We boden Skokbokaty een stel reproducties van schilderijen van
Hollandse meesters van de 17e
eeuw aan. Sk. heeft een goede voordracht en vertelt prettig. Zijn vader (was)
is priester. Zijn geboorteplaats, waar hij een paar maanden geleden nog was, is
nu bezet door de Russen.
Jan :
Vrijdag 18 Augustus 1944.
Ik geloof dat
die heele kwestie van mijn ziekte niets anders geweest is, dan dat ik
doodgewoon afgeknapt ben. Ik slaap nu ’s morgens lang uit, en slaap ’s middags nog
± 2 uur, en voel me langzaam beter worden, hoewel mijn maag nog steeds niet
veel verdragen kan.
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten