Dr. G. de Bruin
Amsterdam 31 Juli 1944
Mijn beste Oos’
Er is al weer heel wat gebeurd
sinds ik je de laatste keer schreef en je zult daarvan zeker wel het een en
ander hebben bemerkt. Het zal nu echter wel weer rustig zijn en alles zal wel
weer zijn gewone gang gaan. Je zit dus nu in de Invalidenstraße. Jammer dat je
dat mooie lager uit moest, jullie zaten daar juist zo gezellig en goed bij
elkaar en we begrijpen dat jullie lelijk de smoor is hadden toen het bericht
kwam dat er verhuisd moest worden. Enfin, het is niet anders en je hebt het
toch altijd nog belangrijk beter dan de meeste van je collega’s.
We krijgen regelmatig je
briefkaarten maar de enkele brieven blijven lang weg. Zoo kregen we Zaterdag 29
Juli je brief van 23 juni! Jammer dat dat pakket verbrand is, maar als het
daarbij blijft heb je ten slotte niet te klagen, maar pech blijft het. Er zat
juist de huissleutel in en wat er verder inzat zal Mams wel schrijven denk ik.
Verleden week hebben we bezoek
gehad van Ad den Besten, een aardige jongen maar hij moet zijn mond eens laten
repareren. Hij kwam met zijn meisje, ook wel een aardig kind. Hij heeft ons
veel verteld van jullie belevenissen daar. Hij ziet er maar …bjes uit, die
jongen, en hij was zo heesch als een kraai doordat hij onderweg op de tocht had
gezeten. Het is erg prettig eens te spreken met iemand die enkele dagen tevoren
nog met jou heeft omgegaan; dat geeft zoo het gevoel dat de afstand niet zoo
groot is als het ons dikwijls lijkt.
Zooals je misschien al weet, als
je deze brief krijgt heeft Lili staatsexamen gedaan en is geslaagd. Ziezo, dat
is alweer een pak van mijn hart; als ze gezakt was zou dat heel erg zijn
geweest, niet om dat zakken maar omdat haar zware complex dan zeker weer een
stevige uitbreiding zou hebben gekregen.
Nu is ze boven Jan voorlopig, hetgeen niet zeggen wil dat ze nu weet wat ze wil
doen verder. Het is zoo ongelukkig met haar dat ze altijd zoo besluiteloos is
en zich maar laat leven, als het ware. Mams zit maar als een kloek op haar
kuikens om haar te beschermen tegen de stormen des levens hetgeen niet
bevorderlijk is voor haar geestesgesteldheid. We hebben nu twee weken Frits Kokly te logeren gehad. Vroeger was hij voor examens altijd bij zijn ouders thuis of
bij tante Fie, maar nu is mevrouw Kokly overledenen en mr. K is naar zijn zoon Hein
in den Ham. Tante Fie kan hem niet meer hebben. Frits is niet ongezellig voor
een korte tijd en om een uurtje met hem te praten mag ik hem wel, maar op den
duur is hij eigenlijk onuitstaanbaar. Enfin, je kent hem wel. Hij is in hoge
mate onbescheiden, verder arrogant en betweterig. Enfin, een echte pik. Maar
hij speelt reusachtig piano, al slaat hij soms een beetje te hard op de toetsen
en kan ik zijn spel het beste op minstens 35 meter afstand
waarderen. Maar zeker, hij speelt verduiveld goed, daarmede zijn Lili en Mams
verloren en kan hij ze om de vinger winden. Ongelooflijk die Lili die altijd
zoo spontaan is in dienstbewijzen, holt en vliegt op zijn wenken, die overigens
met op bevelen lijken en Mams loopt hem met alles achterna en hangt aan zijn
lippen als hij zijn orakelspreuken debiteert. Dat alles ergerde me wel een
beetje, maar ik lijk tegenwoordig heel wat minder temperamentvol dan vroeger en
laat veel meer over mijn kant gaan. Maar mijn gal liep over toen Mams hem
advies ging vragen over wat Lili nu verder moest doen!! en hij adviseerde om
haar tegelijk zang te laten studeren en Fransch voort te zetten, alsof
één van de twee voor Lili al niet genoeg zal zijn. We moesten met Lili naar een
groote zangspecialist en haar laten testen enz. Enfin, jij vind het daar in de
verte misschien helemaal niet gek, maar als je hier zat en de situatie kende
zou je er wel naders over denken. Trouwens, je behoeft heus geen specialist te
zijn om te kunnen horen dat Lili wel enig talent heeft en ongetwijfeld wel
beter zingt dan de middenmaat, maar daar tusschen blijft nog een groote marge
voor je aan het werkelijke talent bent dat jammer zou zijn als het verloren
ging. Lili kan als dilettante een heel eind komen, maar als beroepszangeres zit
er waarschijnlijk niet meer in dan zangjuff. Kwast en ik vinden dat een weinig
benijdenswaardig beroep, nog afgezien dat ik een artiestenloopbaan op zichzelf
ook niet begerenswaardig vind voor mijn dochter. Het gekke van het geval is dat
Lili zelf hier niet gevraagd werd, alsof ze 16 was in plaats van 24. De
deskundige (Frits) besprak dit met haar mama, Lili zelf was al naar bed en papa
kwam er natuurlijk helemaal niet bij te pas, want die moet er helemaal niets
van. Hoe dat nu verder zal lopen weet ik niet. Ik zal mij er maar niet te veel
mee bemoeien en maar eens met Lili zelf praten als ze daartoe in een redelijke
bui is hetgeen maar zelden het geval is. Ze is nu 24 en ik vind dat ze zo
langzamerhand zelf moet weten wat ze wil. Mij is alles goed als ze zelf maar
haar richting kiest en dan ook met enthousiasme en den wil om vol te houden.
Ziezo, ik ben alweer aan het
einde. Nu ik den brief eens overlees maak ik mij het verwijt dat ik je met een
hoop nonsens lastig val en weinig opmerkelijks schrijf. Ja, dat is zoo, maar ik
beschouw mijn brieven altijd meer als een praatje en ik praat dan om het
onderwerp dat me op dat ogenblik op het hart ligt. Ik geloof dat de band
tusschen ons zoo het best bewaard blijft en je op de hoogte blijft van wat ons
hier zoo beroert. Uit den aard der zaak is dat niet altijd erg opwekkend maar
je moet het zoo beschouwen, dat je gekend wordt in wat hier “en famille”
voorvalt en nog onveranderd beschouwd wordt als deel van ons gezin. Je moet dus
zeker niet denken dat ik mijn “klachten” en “ergernissen” over je uitstort. Nee
hoor, daarmee loopt het wel los. Het gaat hier om de toekomst van Lili en dat
is belangrijk en daarin moet jij ook gekend worden. Overigens maken we het hier
allemaal best; jouw afwezigheid is het voornaamste wat ons zwaar ligt; de rest
dragen we blijmoedig en we beshouwen ons als de meest bevoorrechten. Hou je
maar goed jongen, het zal wel niet zoo lang meer duren.
Vader
Geen opmerkingen:
Een reactie posten