Zeist 16 Juli 1944. van To : Dat is met ’t oog op paps zijn gasmaskeroefening; dan moet je 5 minuten je adem kunnen inhouden.

Zeist 16 Juli 1944.      Is geworden  31 Juli. Vergeten te posten. Schrijf het niet aan To

Beste Oos,

Eindelijk is het vandaag weer eens mooi weer; ’t is nog wel pas ½12 ’s morgen, maar dit hebben we dan ten minste al weer gehad. ‘k Begrijp gewoonweg niet dat het dit jaar geen zomer wil worden; zo’n dag dat het de hele dag prachtige stralende blauwe lucht was hebben we alleen met Pinksteren maar gehad. Eigenlijk wel prettig dat het niet zo schitterend is, want als ’t lekker warm en mooi weer is, is ’t nog veel akeliger om ziek te zijn. ‘k Krijg er toch zo meer dan genoeg van. En dan nog ’t idee dat ik, al ben ik weer uit mijn bed, toch nog lang niet beginnen mag; dat zal wel Januari worden, àls ik nog beginnen mag. Het meisje dat bij me ligt, heeft iets over uit bronchitis, een klein plekje is er te zien bij doorlichten, en die moet eerst eens een ½ jaar naar huis en dan zullen ze wel zien of ze weer aan de gang kan. Als ik dat moet kan ik vast niet meer als 2^e jaars beginnen, omdat ik er dan zo vreselijk lang uit ben. Je begrijpt dat ik het verschrikkelijk zou vinden om weer hemelaal opnieuw te moeten beginnen, maar er helemaal mee ophouden zou ook ontzettend zijn, want wat moet ik dan beginnen dat niet te lang duurt en dat ik ook prettig vind. Maar ik zal me maar geen zorgen maken voor de tijd, daar val je van af, zegt men, en van mij 69 Kg kan ik geen pondje missen.

Weet je dat Wim Gijsel thuis is? Vorige week Zaterdagavond is hij gearriveerd; je begrijpt dat ze thuis allemaal reuze in hun schik waren dat hij er weer was; hij is vrij gekomen omdat hij theologie studeert. Donderdag is hij bij mij geweest; hij zag er nogal mager en slecht uit en had maar erg weinig te vertellen. Heb jij je ook een Duits accent aangemeten, om mee te pronken als je weer thuis bent? ‘k Houd er niet van, maar dat zal wel een beetje vanzelf gaan misschien, als je er zo lang bent. Hij schijnt bevriend geweest te zijn daar met de dochter van de dominee waar hij in huis is geweest; iedereen spreekt er schande van dat hij naar een Duits meisje gekeken heeft. ‘k Vind ’t ook geen manier, als je bedenkt wat jullie en wij allemaal te verduren hebben in deze oorlogsjaren. ‘k Zal er hem nog wel eens naar vragen en zo nodig op zijn  kop geven je weet natuurlijk nooit wat er nu van waar is, want “men” zegt zoveel!

Vanmiddag zijn jouw en mijn pa op bezoek geweest; ze hebben zich kinderlijk vermaakt met kijken hoelang ze hun adem in konden houden; na 2x oefenen kwam, jouw vader tot 55 sec. en de mijne tot 60 sec., maar toen zagen ze dan ook paars. Dat is met ’t oog op paps zijn gasmaskeroefening; dan moet je 5 minuten je adem kunnen inhouden met het oog op verwisselen ervan. Op ’t ziekenhuis hebben ze laatst oefening gehouden met traangas. Er waren een paar maskers die niet goed pasten en die mensen huilden zich een ongeluk. Verder is er hier weinig nieuws, altijd hetzelfde: eten, slapen, lezen. We zij op ’t ogenblik aan het griezelen van een Havank. Op blz. 62 had ik al 2 moorden en één brutale inbraak diefstal van staatspapieren. En ’t boek heeft 352 blz. ‘k Kan mijn plezier dus nog wel op. Dit alles wordt gelezen onder een gezellig radiomuziekje, grammofoonplaten van Charles Trenet. ’t Kan gewoon niet knusser, allen ‘t bed moet weg zijn. Tot gezelschap onze nieuwe poes, een paar maanden oud, luisterend naar de naam “Romulus”. Moet je ’t mormel zien! Tot een volgende keer,

Veel liefs

Je To

Ik schrijf je volgende week weer eens. Dag

Arike