Zondag 30 April 1944 Oos : De juffrouw naast me bleek nogal veel ruimte nodig te hebben.

Zondag 30 April.

Om een uur of negen er uit en naar de staatsopera voor kaarten. Twee stuks gekocht, voor Donderdag en Vrijdag, met Jan de Boer. Verder na thuiskomst, lui op bed gelegen, wat gelezen, wat geslapen, kortom op Bleekerse wijze de Zondag doorgebracht. Lekker gegeten. Niet vergeten dat Juliaantje jarig is. Tenslotte door Thijs en Hans overgehaald naar de film te gaan. “Ich klage an”. Film was wel goed, alleen, de tendens was, dat de artsen op verzoek van de zieken een dodelijke dosis medicijnen behoorden te mogen geven. Een probleem van de artsen en niet van de gewone man. Het gaat niet aan een dergelijk probleem maar aan het gewone publiek te grabbel te gooien. Dit bezoek aan de bioscoop zal me daarom nog wel lang heugen, dat er een merkwaardige ervaring aan vast zat. De juffrouw naast me bleek nogal veel ruimte nodig te hebben, ze zat met haar elleboog steeds maar in mijn zij te porren. Ik retireer maar, want, eerlijk gezegd, ik dacht dat het een oudere juffrouw was. Enfin, dat gaat zo door, toen ze geen succes had begon ze aan mijn jas te trekken, en ze zakte zelfs iets af naar beneden, op mijn dijen. Het werd langzamerhand wel pijnlijk vooral omdat erotische gevoelens bij dergelijke brutaliteit en grofheid nu eenmaal achterwege plegen te blijven. Eindelijk gaf ze het op. Maar toen in de film voorkwam: “Voor iemand die lief heeft blijft er altijd hoop!” begon ze natuurlijk weer. Kortom, ik was wel erg benieuwd toen het licht op ging. Het was maar goed dat Thijs en Hans er bij waren, anders had ik dit “mokkel” achteraf nog aangeklampt, want ze was niet ouder dan een jaar of 22, en met een goed figuur. Nu ja, laat ik mezelf niet wijs maken dat er wat bijzonders gebeurd zou zijn, daar ben ik toch een te nette jongen voor als het er op aankomt. Maar zo iets sterks heb ik nog niet meegemaakt, daar moet je wel voor in Berlijn zitten.