Woensdag 26 April 1944 Oos : Dat kan natuurlijk niet! De dokter moet constateren dat je weer beter bent!

Woensdag 26 April 1944

Heerlijk uitgeslapen en gedouched, en om half negen naar den dokter. Ik heb n.l. een enorme stommiteit uitgehaald. Ik ben door den dokter “ziek geschreven” en ben daarna op eigen houtje toen ik me gezond voelde, weer gaan werken! Dat kan natuurlijk niet! De dokter moet constateren dat je weer beter bent! Weer twee uur in de wachtkamer zitten, weer een dag verzuimen, zo gaat dat hier. Voorbeeld van “papierkrieg”.

Ik had de gelegenheid willen benutten tot het inkopen van aardappels en groenten, en melk maar er was niets te koop. Verder wilde ik een koffer van Jan en een pakket van mezelf naar het Schlesischer Bahnhof brengen. Maar….. de dokter had geen spreekuur, zodat ik niet al te lang kon wegblijven. Om tien uur weer op de fabriek aanwezig. Jan de B. had mijn plaats aan de machine al overgenomen, omdat ik er niet was.

Het eten in de cantine, (een van de belangrijkste dagelijkse verrassingen) was bij uitzondering goed. D.w.z. het vlees was goed toebereid, maar er waren te weinig aardappels.

Brief naar huis geschreven, kaart van mams ontvangen die ik door moet sturen naar Grandpère. Wat is dat toch zielig met die man, en je staat praktisch machteloos. Mijn papieren voor verlof naar Frankrijk ben ik kwijt, die zijn bij Mams, en Grandpère stuurt geen nieuw bewijsmateriaal. In ieder geval zal ik proberen als ik in Holland ben naar Grp. Toe te reizen voor de laatste dagen van mijn verlof. Grandpère is nu zo ongeveer blind aan het linker oog, vreest voor het rechter, en is zijn trouwe dienstbode kwijt. Het is ellendig dat je niets kunt doen. Zo nu en dan een pakje sturen, dat is alles.

Na afloop van de werktijd, nadat ik “So langsam an Freierabend gemacht“ had, naar Rahnsdorf in het “Strandbad Müggelsee” waar Hayo Woelinga zijn afscheid zou vieren. Hayo is een merkwaardige figuur, zo zelfverzekerd en bedachtzaam, de spontaniteit is er niet te vinden.

Het was overigens erg gezellig, en we hebben heerlijk gegeten. Twee maal vis (met heerlijke sous) en twee porties appelmoes. Het eten is toch maar erg belangrijk, ook voor Oswald de Bruin, merk ik.

Aan de omme zijde van dit blad tot aandenken een menu (gejat), waarop de namen van de deelnemers aan dit afscheid, Thijs, Edzard, Ad, Hayo en ik prijken. De omlijste gekookte schol was dus het favoriete gerecht. De appelmoes kregen we extra, omdat we Hollanders waren, en de ober toevallig ook. Een prachtkerel overigens. “internationaal gezelschap hebben we hier. Kijk, dat zijn Badoglio bandieten. Amio bella Napolis. Zie je wel, ik lul al Italiaans ook” enz. enz. verder echte ober manieren zo typisch “superieur”, iemand die lak heeft aan dat belangrijke gedoe van de gasten.

Er zat ook een gewonde Hollandse SS. man, met een groot verband om zijn hoofd en het liefste meisje uit Rahnsdorf aan zijn zijde. De Hollandse smaak had hij wat dat betreft toch nog bewaard. We werden door de ober op de nationaliteit van deze man attent gemaakt, die tot zijn schande gemerkt had dat het een Hollander was. Tegen zijn collega had hij een opmerking over de benen van het meisje gemaakt, en kreeg toen: “Zo, vind jij dat?” op zijn bord!

’s Avonds getekend voor Bob, als hij te laat terug komt krijg ik geen verlof. We zullen proberen gelijktijdig verlof te krijgen, en beiden weg te blijven.