Vrijdag 28 April 1944 Oos : Die geschiedenis met de aardappels moet ik nog vermelden.

28 - 4 – 1944 Vrijdag

Begin van een verkoudheid zit me dwars. Temperatuur in mijn lab 17 ºC op de gunstigste plaats. Openingen naar Tropenraum open gezet, zodat warme lucht in stromen naar binnen komt. De temperatuur stijgt tot dragelijk, maar meer ook niet.

Jobs tijding van langere arbeidstijd, ’s morgens een half uur eerder beginngn; dus om 7 uur, en ’s avonds een half uur later naar huis, dus om kwart na vijf. Dit betekent een uur minder vrije tijd, want op slaap, op inkopen, op eten enz. kunnen we niet meer bezuinigen.

In de braadpan van Edzard mijn kalfsvlees opgezet en toen naar Fr. Rose gegaan, gaan Roseleren dus, in de nieuwe terminologie.

Bij Roosje was vanavond een bijzondere attractie: Dorientje was aanwezig en ze kende me gelukkig nog van de “aardappels”. Die geschiedenis met de aardappels moet ik nog vermelden. Zoals wel bekend is zoek ik sinds mijn geboorte naar een meisje met gemengde Du. Engelse ouders. Laat Fräulein Rose een kennis hebben die aan deze eisen voldoet! Ik was er natuurlijk direct weg van. Maar hoe pak je zoiets nu aan? Je kunt toch moeilijk naar zo iemand toe gaan en zeggen dat je een kind van haar wilt hebben, dat kan niet. Vooral als het een lief meisje is kun je dat echt niet doen. Ja, dat werd natuurlijk erg moeilijk. De enige aankleding was: een aanbod van haar aan Ad betreffende aardappels. Dit moest dus uitgebuit worden. Ad lag de Dinsdag voor Pasen nog op bed, en wist dat hij niet naar Holland zou gaan, hij moest dus eten hebben, dus aardappels, en het excuus zat dus in elkaar. Het bezoek verliep erg vlot, niet eens al te geforceerd wist ik het gesprek op ons gemeenschappelijk lot te brengen: de gemengdheid van de ouders. Een half uurtje hebben we toen zitten praten, zeer gezellig. Enfin, gelukkig dat ik de aardappels in een rugzak mee kreeg, en dus nog een aanleiding had eens terug te komen, twee dagen later. Maar dat werd een strop, ze was haar koffers aan het pakken voor een Paas-uitstapje. Ik kwam dus niet verder dan de stoep. Daar na ben ik, trouw als een hondje, meegelopen telkens als er wat te spitten of te lezen was bij Roseleintje, maar vandaag is het dan eindelijk zover dat de attractie er ook bij is. Als grapje is het heel aardig om er eens verliefd op te worden, maar als je nadenkt over de gevolgen! Stel je eens voor dat je met zo iemand in Holland aankomt! Je zou het haar haast niet aan kunnen doen. En zou je er later geen spijt van hebben, als je een vrouw hebt die niet “mee kan doen”? dit zijn zo de overpeinzingen. Het zal wel een tijd duren voor ik weer eens zo stellig overtuigd ben, zo volledig tot overgave geneigd ben als indertijd met Truus.

Barend schrijft in een brief over Truus. Ik ga gewoon door de grond als ik nog eens onverwacht aan haar herinnerd word. Een beetje overdreven is dit, maar toch is het zo, dat als je je het verleden weer goed voorstelt, er een zeer bittere smaak overblijft. Dit zal wel zo blijven, een oude liefde vergeet je niet. Al is het de vraag of dit een bewijs is voor de echtheid ervan.