16 Juni 1943
Lieve nichtjes
Gisteren ontving ik de brief van
To (van 31 Mei), nadat ik al een poosje geleden de brief van Arike (van 23 Mei)
in mijn archief gekregen heb.
Ik ben getroffen door de attentie van mijn nichtjes, en
trouwens van nog meer menschen; Gisteren ontving ik b.v. drie brieven, zaterdag
twee, en twee pakjes, en Vrijdag één brief. De post werkt hier met golven, ik
heb idee dat de censuur zo nu en dan schoonmaak houdt, dan krijgt iedereen
plotseling stapels brieven.
Even heb ik mijn brief moeten
onderbreken, om mijn maaltijd te verorberen. Deze bestond vandaag uit
aardappelen met gedroogde peertjes. Er was nl. weer eens geen groente te
krijgen, en in het laatste paket zaten gedroogde peertjes. Ik maak de
aardappels klein, doe de peertjes er bij en zet alles met niet te veel water
op. Een beetje zout niet vergeten. Dan maar pruttelen tot alles gaar en droog
is. Ik kan wel zeggen dat het eten alle dagen goed smaakt, mits er maar boter
en vet in zit. Honger heb ik altijd wel genoeg. Mijn pan is net groot genoeg
voor één maaltijd. Twee gangen is te ingewikkeld, daar doe ik niet aan. Zo nu
en dan kook ik pap toe, maar we krijgen erg weinig melk, en weinig havermout.
Op zo´n dag gaat er géén vet of boter in de aardappels. Zo scharrelen we met
ons eten de week door, als alles op is gaan we in een restaurant eten.
Nu ik op het laboratorium sta,
gaat de tijd ineens veel sneller, de dag duurt niet zo lang en ik heb wel
interesse in wat ik doe. Nadat ik eerst het slechtste er aan toe was, van de 26
studenten die hier zijn, ben ik nu de boffert, want ik ben de enige die in zijn
vak werkt.
Ik zit weer erg onrustig te
schrijven.
De Tsjechen maken weer muziek, en
er is telkens geloop om me heen. Zo ongedwongen als deze kerels zijn. Daar word
je jaloers op. Als ze gegeten hebben roken ze eerst een sigaret, en dan gaan ze
bij elkaar zitten, dan hier, dan daar, waar ze toevallig op het idee komen, en
dan zingen ze het hoogste lied, met harmonica, trompet en clarinet als
begeleiding.
En dat duurt tot diep in de nacht
als ze daar toevallig zin in hebben.
Ik heb hier al contact gekregen
met een imker, het deed me goed weer eens bijen te zien (en te horen!)
Het begin van deze hele
geschiedenis, deed me denken aan het gedicht van de schoolmeester getiteld: de
schipbreuk. Vraag het maar eens aan oom Gerrit, die kan het wel vinden. Je moet
het eens opsturen. Haast zou ik vergeten Mies te feliciteren met haar slagen.
Als ik terug kom krijg je een zoen (extra!), reken daar maar op. Ik ga nu nog
even wat wandelen, ik ben na de fabriek nog niet in het lager geweest en het is
al negen uur. Over mijn kamer heb ik geen nieuws, we moeten nog een week op de
beslissing wachten. Het is gek, maar ik merk dat ik al wat aan het lager
gehecht ben, het is hier gezellig, en je bent zo vrij als een vogeltje, je
hoeft nu eens totaal geen rekening te houden met anderen.
17 juni is het al weer Donderdag,
en al weer acht uur, ik heb net mijn eten op. Hierover geen nieuws, het was
hetzelfde als gisteren, maar de peertjes zijn nu op, dat is erg jammer. Er zijn
hier jongens die niets anders doen dan eten klaar maken, ze maken pannekoeken,
gebakken aardappels en liters pap. Waar ze de moed vandaan halen weet ik niet,
er blijft dan geen tijd meer over de deur uit te gaan.
Ik zit te wachten tot ik geknipt
kan worden. Er is hier in het lager een arbeider die vroeger kapper was (een
Tsjech). Het is voor het eerst dat ik thuis geknipt wordt!
Ik ben erg blij met jullie
brieven, ook al zou er niets anders in staan dan huis tuin en
keukenverhaaltjes. Meestal lees ik de brieven die ik schrijf niet eens over,
omdat dit weer veel tijd kost, maar als ik er zo nu en dan een doorlees, merk
ik dat er erg veel fouten in staan. Paps (Gerrit) zal deze zonde tegen de Ned.
taal wel heel erg vinden. Vooral de half nieuwe spelling die ik schrijf. Nemen
jullie me niet kwalijk? Nu lieve nichtjes, het papier is op, prettige vacantie,
en allemaal een flinke zoen van
Oswald
Geen opmerkingen:
Een reactie posten