Als student heb ik No. 210
Auftrages No. 4123
Ommen Kamp Erika
Beste paps, mams, Maarten en
Lily
Direct maak ik gebruik om je te
schrijven via een student die het kamp verlaat.
Je hoeft je nergens ongerust over te maken, we worden als
“heren” behandeld, waarschijnlijk dit is wel zeker in de opdracht, want
als de Duitschers er bij zijn, dan valt er zelfs geen onvertogen woord.
Ik heb nog nooit zoveel oude kennissen ontmoet, zodat het
totaal wel over de honderd loopt. We maken ons nergens bang over, we zullen in
Duitschland al “vrije” arbeiders tewerkgesteld worden, dus onder de zelfde
omstandigheden als de anderen. Hoe het verder moet gaan wat de werkindeling
betreft weet ik niet, ik weet alleen dat bij de keuring voor mij lichte (vermoedelijk alleen omdat ik klein ben)
arbeid is voorgeschreven. Hebben jullie de brief met de bonnen ontvangen? Het
is niet onmogelijk dat er gereclameerd wordt, en dan geef je de rest (wat er
over is) maar, vermoedelijk wordt echter nergens over gepraat. (Theoretisch
is het genoteerd, maar practisch is alles verkeerd ingevuld. Dus het loopt toch
wel goed).
Ik heb nog veel met Jan, Klaas enz. enz. kunnen praten, maar
het was niet mogelijk mij bij die groep in te dringen. We slapen op een soort
bedden van gespannen jute, die wel wat koud zijn van onder, maar prettiger dan
strozakken. Ik voel me beter dan in de eerste dagen v.d. mobilisatie, dus dat
gaat best. Het gezelschap maakt alles goed.
Men zegt dat de eerste groep vanmiddag vertrekt, bij deze
groep hoor ik. Jan wordt als medicus apart gezet. Hij is een beetje down, omdat
zijn verlovingsreis een beetje abrupt is afgebroken.
Het eten is goed, ik heb het warm genoeg, nog niet gemerkt
dat ik iets vergeten heb, en ik voel me kiplekker.
Als we in D. ook bij elkaar blijven, dan is het allemaal
niet erg meer,
een zoen van Oswald voor allen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten