Woensdag
Gewone tijd op. We moeten gaan
pionieren vandaag. Dus liever niet te laat komen! Vandaag is het de eerste dag
van het beperkte verkeer op de S-Bahn, we hebben wel geen kaart maar we mogen
toch mee.
Op de fabriek vinden we een
mensenmenigte, gedeeltelijk al met schoppen en houwelen gewapend. Riess heeft
een bijltje bij zich, iedereen staat verbaasd dat we konden reizen zonder
Anweis, de meeste stations werden met politie bewaakt en niemand kwam er door.
Om een uur of acht vertrekt de stoet, nadat Paschen, die deze actie leidt, de
namen en de afdelingen genoteerd heeft. De colonne rukt uit. Frau Paasch, onze
spoelvrouw, kan niet meekomen en schopt alles in de war. De horde wordt
gedreven in de richting Wuhlheide, en daar wordt ze aan het werk gezet, om een
prachtig park grondig te vernielen. Het is werkelijk schandalig zoals nodeloos
dit park vernield wordt. Nutteloos vooral. Ik meld me direct vrijwillig voor
het kappen van hout, omdat ik hier een gelegenheid zie, me aan het wakend oog
van de altijd enthousiaste Riess te onttrekken. De bijl is scherp, en groene
takjes kappen is leuk werk. Hier en daar hakken we een hele boom om. De vrouwen
slepen de takken dan de loopgraaf in. In het begin doen we nog iets, maar later
lopen het oude heertje en ik, (“Holzkolonie”) wat te wandelen. We bekijken ieder
boompje grondig en besluiten nooit vroeger dan na een kwartier of het omgehakt
moet worden of niet. Het is gelukkig mooi weer en een waar genoegen door dit
prachtige park te wandelen. Jan heeft het minder goed getroffen en moet tegen
de ijverig spittende Riess aankijken. Zelf heb ik alleen later, vlak aan het
einde nog een schop in mijn handen, dit ter camouflage. Paschen komt nog en
paar maal kijken, en Hütter komt cigaretten uitdelen. Rama’s, ik had bijna wat
gezegd! Daar gaan onze cigaretten, is je eerste opmerking.
Moe en vies mogen we dan om half
twee ophouden. In schuifelende colonne gaat het naar de fabriek terug. Jan en
ik wassen ons eerst, eten wat en hebben helemaal geen haast. Frl Schulz moet
(order van Riess!) wachten tot we klaar zijn.
Het toppunt! We mogen niet meer
met de trein terug. Dat heb je ervan als je naar de fabriek wil. We hadden
meteen thuis moeten blijven. Dat wil je niet, omdat voor het spitten natuurlijk
straffen uitgedeeld worden als je weg blijft. De reis wordt verkort door het
gezelschap van een Italiaan. Hij spreekt uitstekend Frans, 20 jaar in Parijs
geweest. Er staat werkelijk geen huis meer, van Jannowitzbrücke tot de
Invalidenstrasse.
Thuisgekomen gunnen we ons geen
rust: hout halen voor de kachel.
Spreekrans vergadering. Bij
kaarslicht houd ik mijn voordracht over glas. Na een vreetpartij naar bed.
Jan :
Woensdag 11 April 1945.
…
Het scheppen vond plaats in
Huhlheide. Het geheel was een
nonsensvertoning. Onze groep was ongeveer 20 mannen en vrouwen sterk en we
moesten daarmee een zigzag loopgraaf van 60 cm breed en ca. 120 cm diep en ca. 20 m lang maken, met tegen het
instorten beveiligde wanden. De helft van de menschen deed natuurlijk niets, en
zat in het zonnetje. Ikzelf heb me in het begin warm gewerkt, en verder niet
veel meer uitgevoerd dan dommelen in de zon. Het was gelukkig heerlijk voorjaarsweer.
De grootste schreeuwers van “Partei” en Sieg” drukten zich natuurlijk het
hardste. Verder waren de diverse ruzies tusschen de “deskundigen” vermakelijk
om aan te hooren. Om 9 uur begonnen we, en om 1 uur was het afnokken. We hebben
ons op de fabriek even gewasschen en een portie eten opgewarmd, en gingen een
ervaring en een hoop slaperigheid rijker naar huis.
Een Fahrausweis hebben we nog niet
gekregen. Dus komen we Vrijdag met de tram op de fabriek, en daar we slechts
tusschen 9 en 4 uur mogen reizen zonder dit ding, komen we dus mooi laat op de
fabriek en moeten vroeg weer weg.
Zooals gezegd kwamen we doodmoe
thuis. En toen moesten we nog hout gaan halen, want onze nieuwe kamer is
barbaarsch koud. De oogst was natuurlijk weer rijkelijk in onze houtmijn aan de
overkant van de straat.
’s Avonds had ik alle respect voor
Oswald, die niettegenstaande zijn moeheid nog een voordracht voor de Spreekrans
moest houden. De voordracht was buitengewoon interessant; over het onderwerp
“Glas”.
Het alarm kwam van 10.30 – 0.45.
weer als gisterenavond kwamen ze in directe golven.
Hannover is in Amerikaansche hand
en Braunschweig zal wel gauw volgen. Het beruchte “Raum Hannover Braunschweig”,
bij de naam waarvan de vrouwen uit heel Berlijn naar de bunkers toe renden, is
dus verdwenen. We zullen nu voorzichtig moeten gaan worden met luchtaanvallen
want ze zijn nu onmiddellijk,nadat ze waargenomen zijn hier boven Berlijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten