Alarm nr. 276 van 23:20 tot 00:10.
Vrijdag 13 April.
Heerlijk uitgeslapen, we doen net
of we de kaart pas vanavond kunnen krijgen, zodat we met de tram moeten. Als ik
me om half negen sta te wassen komt Piet Witteveen voorbij, en vertelt dat Rooseveld
een beroerte gekregen heeft, en dood is. Dat is me een slag. De grote
tegenspeler van Stalin is nu uitgeschakeld. Op de oorlog zal het wel geen
invloed hebben, maar na de oorlog. Voor de Hollanders en het algemeen is het
slecht, de koningin had een wit voetje bij Rooseveld, en was in Amerika erg
gezien. Of dit nu zo blijft of vergeten wordt, dat is de grote vraag.
Naar de kapper. S-Bahn te vol, dus
gelopen naar de Franz.strasse. Alles gaat langzaam tegenwoordig dus ook het
knippen. Ik ben eerder klaar, en koop twee kaartjes voor een concert van
vanmiddag. Want onder het motief dat ik voor 4 uur thuis moet zijn, gaan we
vroeger weg! Lopen naar huis is iets te veel gevergd, met de tram mag je tot 4
uur rijden zonder Ausweis.
Om half twee op de fabriek. Direct
naar de cantine. Verder kousen wassen e.d. wéér naar de cantine, en de tweede
portie gegeten. In Clb nog even poolshoogte genomen. Heikens informeert naar
ons lager. Hij heeft weer een prachtige streek uitgehaald, die zijn mentaliteit
wel duidelijk naar voren brengt. Heikens heeft een vriendinnetje, een studente
van de KwCb. Dat is nu een paar maanden druk aan de gang, hij eet daar de boel
op en slaapt met de dochter, zoals dat gewoonlijk gaat. Nu komt de
reisbeperking. Heikens kan dus niet meer naar die griet toe, en gaat dus
verhuizen. In deze spannende tijd laat hij ons lager met al zijn z.g. vrienden in
de steek, en gaat naar die griet toe. Maar dat is allemaal niet zo erg, nu de
wijze waarop. Zijn goede vriend, waar hij gezworen heeft gedurende een jaar en
waarmede hij al die tijd heeft samengewoond, heeft nachtdienst, en merkt dat
Derk op een goede morgen verdwenen is. Geen afscheid, zelfs geen mededeling! Na
het praatje in Clb is het al weer tijd om te vertrekken, en om drie uur willen
we weggaan …maar daar klinkt het gehuil van de sirene. Een half uurtje alarm.
Concert in de Beethovenzaal. Een
uitgezocht programma, met een lege zaal.
De aria van Cherubini wekt tranen
in mijn ogen op, iets wat niet gauw meer gebeurt tegenwoordig. Debussy brengt
me niet zo in verrukking als ik verwacht had.
Bezoek aan Hans in het ziekenhuis,
hij wordt al wat beter. Hout gehakt en in het donker gezeten. Niet naar bed
voor het gebruikelijke alarm, dat daarom niet komt. Om half elf naar bed, 5
over elf alarm!
Geruchten dat de Amerikanen in
Ratenau zitten, en zelfs in Werder!
Vrijdag 13 April 1945.
Eerst vanmorgen eens lekker
uitgeslapen, tot half negen. Toen zijn we heel kalmpjes aan opgestaan en hebben
ons naar de kapper begeven, wat echter enorm lang duurde. Daarna nog lang op de
S-Bahn moeten wachten ook, en het resultaat was, dat we om kwart vóór 12 op de
fabriek kwamen aanzetten. Vroeger werd in zo’n geval je Ausweis afgenomen (dat
begon al als je later dan 10 minuten over 7 door de poort ging) maar nu zeg je
dat je gaat werken, en dan vinden ze het allang goed, en geen Werkschutzmann
zal je je Ausweis nu nog afnemen.
We hebben natuurlijk een heel
armzalig verhaal opgehangen over een “Fahrausweis” voor de S-Bahn, dat we
vanavond pas in het lager konden krijgen, een verschrikkelijke rit met een
overvolle tram enz. enz. Het ging er grif in. Maar toen wilden we om 3 uur weer
weg, omdat we voor 4 uur weer thuis moesten zijn, daar dan het beroepsverkeer
bij de tram begint, en je in dien tijd niet zonder Ausweis op de tram mag reizen. en ook dat ging vlot en zonder
moeilijkheden. Met brutaliteit bereik je toch maar alles.
We hebben onze middag toen maar
besteed om naar een concert in de Beethovenzaal te gaan. Waarschijnlijk is dit
het laatste concert, dat we in een Duitsch Berlijn horen (dit in verband met
het legerbericht van vandaag). Het was zeer de moeite waard, alleen iets te
lang. De zaal was maar voor ±20% gevuld, ik schat dat het aantal
toehoorders gelijk was aan het aantal orkestleden.
…
De dood van Roosevelt komt wel
zeer onverwacht en voor de a.s. conferentie van San Fransisco zeer ongelegen. Aan
de oorlogvoering zal dit echter geen afbreuk doen. De artikelen die echter over
hem geschreven worden, zijn meer dan schofterig. Hieruit is weer eens te meer
te lezen, hoe laag het Duitsche volk moreel staat.
In de krant staat nu zelfs
officieel aangekondigd dat de tijd tusschen het geven van alarm en het vallen
van de eerste bommen steeds korter wordt. “Ze zullen hum best doen, niet
beneden de 10 minuten te komen. Dat is ’s nachts rijkelijk kort. We zijn dus gekleed
op bed gaan liggen tot het alarm kwam, van 11.20-0.10. Onverwachterwijze
gebeurde er absoluut niets. Ze zijn overgevlogen, …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten