Alarm nr 224 van 20:15 tot 21:00.
Zaterdag 3 Maart.
Vanmorgen besloten dat ik toch
weer eens een grote beurt moet hebben, en aangezien de badhuizen gesloten zijn,
moet het maar thuis. Er is geen licht, dus maar in de koude. Gas is er al lang
niet meer!. Ik poedel me in het ijskoude washok, en de werkster komt natuurlijk
per ongeluk binnen. Als ik dan om negen uur klaar ben, en met Jan naar Bothe en
Boch ga om kaartjes te kopen, merk ik dat het weer omgeslagen is, en de plassen
bevroren zijn. Het is bar koud. Natuurlijk komt er weer alarm, juist als we een
wandeling door Tiergarten maken. In een trein onder de grond (Potsdammerpl.)
wachten we op het “veilig” worden. Er zit een stel oudjes (74 jaar) in de
trein, vluchtelingen, met een meisje van 3 jaar. De meeste bagage zijn ze
onderweg kwijt geraakt, het kind bijna ook. De helft van het Duitse volk is
bombengeschädigt of vluchteling, heeft ergens in een redevoering gestaan. Wat
een toestand, en nog is de oorlog niet uit.
Voor Frederikse ga ik naar Brand,
een Hollander van de S.D. Frederikse is wel een verschrikkelijk individu, lui
en traag zonder eind. Zelf steekt hij geen poot uit naar de moeite die er voor
gedaan moet worden naar huis te komen. De anderen doen het natuurlijk niet erg
vlot. Hij laat de kans verlopen naar Holland te komen, zo’n stommeling, in
plaats van zijn laatste krachten voor dit doel in te spannen.
Brand is niet aanwezig en een
ander staat me te woord. Direct vragen of Br. van de N.S.B. er was of niet.
Niet dat ik weet, is het voorzichtige antwoord. Het bureau is geëvacueerd en
Brand is weg zegt men.
“Bij de schoenmaker” gegeten met
Nicolaus. 20 sigaretten voor 125 gr boter, gelukkig kan ik nu weer in
restaurants eten, en cantinebonnen voor de volgende week kopen.
Lekker gegeten, en na een
kletspraatje met Jo weer naar huis. Voor Jan en mij bak ik heerlijke
spekpannekoeken met havermout. Smaakt geweldig goed. Jan moet weer weg, is
uitgenodigd bij de chef van Hans v Griffen
Vanavond weer alarm, en
desalniettemin Spreekrans. Voordracht over diamant van Jan de Boer. Interessant
onderwerp. Na afloop zitten Jan en ik nog even bij onze warme kachel, met een
beschuitje met kaas van Arnberg.
De militaire toestand heeft zich
verscherpt, het ziet er naar uit dat de Amerikanen er door zijn. De enige hoop
die ik nog heb is, dat de oorlog gauw te einde gaat, en dat we niet nog een
belegering van Berlijn hoeven mee te maken, want dan gaan we er áán.
Jan :
Zaterdag 3 Maart 1945.
…
De Spreekrans werd natuurlijk door
een alarm opgehouden, van 8.15 – 9.00. Daarna liet ik het eerste deel van mijn
diamantvoordracht van stapel loopen. Het vond wel aandacht, maar was te lang. Evenwel
kwam het ook door een storing in de stroomvoorziening, dat de lengte wat groot
werd. Waarschijnlijk zal het de volgende week wat meer aandacht vinden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten