Donderdag 29 Maart 1945. Oos : Afscheid nemen kan ik niet, want ze zit nog in het bad! Baden onder fabriekstijd ...

Donderdag 29 Maart 1945

Druk als een klein baasje vanmorgen….. Zo’n halve dag is niet lang genoeg om je privé zaken te regelen. Twee maal eten warm maken, voor ontbijt en 12 uur (geen brood eten!) en dan nog geloop naar het Russinnetje voor het concert van vanmiddag, naar Springertje om afscheid te nemen (ze gaat naar de Admos fabriek in Silezie). Afscheid nemen kan ik niet, want ze zit nog in het bad! Baden onder fabriekstijd, daarin zijn we ook al niet de enigen!

Om twaalf uur (halve dag werken) gaan Jan en ik naar Zoo, om daar eens goed te eten. Het Russ. restaurant (“Don”) is dicht , omdat er geen licht is. Tenslotte belanden we in een ander ding, waar ook geen licht is maar waar we tenminste eten krijgen. Via thuis naar het concert. Jo Portegies is er al, het Russinnetje komt erg laat. Ze heeft zich in een aardig mantelpakje gestoken en ziet er appetijtelijk uit. Het Requiem van Mozart is erg mooi, de dirigent is onaangenaam. Ik vergeet helemaal te kijken wie de solisten zijn.

Na afloop met “onze” of liever “mijn” Russinnetje nog even naar een café om wat te praten. We gaan eerst naar “Zum Spaten”, waar het niet erg druk is, en als de zaak daar sluit, naar “Alt Bagern”. Ik moet zeggen dat dit het gezelligste meisje is dat ik in D. nog ontmoet heb. Zéér onderhoudend, en bijzonder slim. Ze spreekt voortreffelijk Duits, practisch zonder accent. Ze vertelt van het optreden van de D. in Minsk, wat er met de Joden gebeurd is e.d. Het zelfde als in Holland, alleen wat grover, onbehoudener dan bij ons. Voor de bevolking werd niets gedaan. De boeren waren oppermachtig, zo ongeveer als de toestand in Holland nu is, en dat 3 jaar lang. Ze is wel erg te beklagen, haar broer in KZ, vader en moeder verdwenen. Zo nu en dan is ze levensmoe, vertelt ze. Ik probeer haar dit uit het hoofd te praten.

Als ik eerlijk ben erken ik, dat ik vanavond een beetje verliefd ben. Ik kan niet slapen en overleg maar steeds hoe ik Anna Anton kan helpen, of ze in Holland terecht zou kunnen, en of een huwelijk met haar mogelijk zou zijn. Ben ik een dwaas, of zou ik werkelijk gelukkig met haar kunnen zijn?

Vanavond Spreekrans. Gasten: Kees Booy en Jo Portegies. Vooral de laatste vindt het leuk, deze jongen is een dankbaar object om mee te slepen in onze culturele “sfeer”.

1 jarig bestaan herdacht.

Jan : 

Donderdag 29 Maart 1945.

We werken vandaag alsof het Zaterdag was. na de middag willen we samen in de stad wat gaan eten in het Russische restaurant, dat ik Zaterdag j.l. ontdekt heb. Daar er echter juist in die wijk geen stroom was, was het restaurant gesloten. Na enig zoeken vonden we een kroeg, die wel open was. Maar hier hadden ze weer geen eetgerei, en dit was ook niet, zooals meestal, aan het buffet tegen statiegeld of onderpand te krijgen. Dus zaten Oswald en ik elkaar in het donker min of meer verstoord aan te kijken. Maar gelukkig had ik mijn zakmesje nog, en daar hebben we de zaak dan maar mee opgegeten. Hoewel het eten van jus met een dergelijk apparaat niet eenvoudig is. je moet tegenwoordig als je ergens gaat eten altijd een lepel gij je hebben. Want zelfs in de meest chique restaurants geven ze geen eetgerei meer.

…