Maandag 19 Februari 1945. Oos : Vandaag bij de fabrieksarts geïnformeerd of ik niet ingeënt kan worden tegen typhus en diphterie. “Waarom?”

Maandag 19 Febr. 1945

Jan brengt vandaag even een paar pakketjes naar Potsdam, omdat daar voor Denemarken nog wordt aangenomen. Zijn “Bühnentechnick” van 100 Mark zit er o.a. in. Ik gok maar op het goede geluk van Helga. Ik weet niet of de Deen het pakket wel doorstuurt. Niet uit kwade wil, maar uit laksheid zal hij er nooit aan toe komen. Hier is er een goede kans dat mijn pakketjes in vlammen op gaan.

De boodschappen van Arnberg aan het Russinnetje overgebracht. Het lieve kind heeft wel aardige omgangsvormen geleerd, maar ik zou wel eens willen weten hoe ze in een normaal Hollands gezelschap zou “staan”. Je leert de mensen hier onder zulke sterk vereenvoudigde omstandigheden kennen, dat je niet weet hoe ze in “net” gezelschap zullen afsteken. Na de oorlog zullen echter de omgangsvormen wel eenvoudiger geworden zijn, over de gehele linie. Het is wel aardig om over deze dingen na te denken, omdat je dan de maatschappij critisch leert bekijken, en het wezenlijke in een beschaving er uit haalt.

Ik word uitgenodigd Zaterdag bij Helga te komen, ze is morgen jarig en wil een nafeestje geven. Zoals altijd vergeet ik weer de Spreekrans.

Vandaag bij de fabrieksarts geïnformeerd of ik niet ingeënt kan worden tegen typhus en diphterie. “Waarom?” vraagt de arts. Ik had bijna iets gezegd in de trant van “De Russen op 100 km van Berlijn en dan vragen Waarom?”

Gehandeld, of liever geprobeerd te handelen. Met die Belgen is niets te beginnen, dat is een tuig waar ik verder geen naam voor heb. Van Dalen is de man die me aan schoenen moet helpen. Een fles cognac krijg ik via Eckert, en een busje cacao moet de tweede fles die v Dalen eist, opbrengen.

Brief van Mams van 13 Januari ontvangen , en bij kaarslicht voorgelezen aan Jan. het is echt knus vanavond, in de kou, zonder licht vanaf zeven uur, het enige verschil met thuis is dat we goed te eten hebben. Ik schrijf een kaartje, dat hopelijk per speciale koerier van Terborg naar Holland gaat. We zijn beiden een beetje somber vanavond. Het licht gaat om zeven uur uit, en om een uur of half acht plotseling weer aan. Dat betekent dat er alarm komt. Ik probeer nog even voor achten op te bellen naar Frl Wansch voor de inenting. Geen mogelijkheid verbinding te krijgen. Eerst een hele rij kapotte telefooncellen, in het postkantoor geven de telefoons na twee nummers een zoemtoon. Wat functioneert er nu eigenlijk nog in Berlijn, überhaubt hier in dit land? De levensmiddelenvoorziening, dat is alles. De schrik van de vorige oorlog zit er dermate in, dat ze maar één ding goed verzorgd hebben, het eten. Alles loopt vast behalve dat.

Jan :

Maandag 19 Februari 1945.

Vanochtend heb ik als allereerste werk mijn twee pakketten met boeken naar Potsdam gebracht, en ze daar aan Arnberg gestuurd. Het was een enorme sjouw, 16 kg wogen ze samen. Nu maar hopen, dat ze goed aankomen. Voor de fabriek was ik naar den tandarts geweest. Die hoeven ook niet alles te weten. Om elf uur was ik op het lab terug.

…