Donderdag 15 Februari 1945. Oos : Grote schrik: er schijnt “ontdekt” te zijn dat er op grote schaal kaarsen gemaakt worden.

Alarm nr. 203 van 11:55 tot 12:30

Donderdag 15 Febr.

Grote schrik: er schijnt “ontdekt” te zijn dat er op grote schaal kaarsen gemaakt worden, en Wieseke zit er achterheen. Razzia door de fabriek zegt Dostalik, die het weer van de chauffeur van W. heeft. Vooral de vormen wegstoppen is het devies geworden. En natuurlijk geen kaarsen meenemen vandaag. Als we vroeger weg gaan worden we inderdaad gecontroleerd. Gelukkig niet al te streng …

VDI- Vortrag Mathematik, in het “VDI Haus” vier man sterk zitten we te wachten, twee D. en wij. Er ontwikkeld zich een gesprek over de toestand. Één van de mannetjes, een ingenieur, geeft lucht aan zijn gevoelens en zijn kritiek op maatregelen als het af draaien van het licht. Hij heeft de oorlog al lang verloren. "There is something rotten is the state of Denmark” is zijn conclusie.

Vandaag neemt Arnberg afscheid. Eerst uitverkoop van alles wat hij niet mee kan nemen. We krijgen er weer een hoop rommel bij. Alles gaat even langzaam en zeker. Als hij bijna klaar is ontdekt hij de spiegel die hij nog had willen meenemen! Een rare vrijgezel hoor, hoewel hij getrouwd is. Wel tien maal zegt hij dat het wel erg lullig is ons in de steek te laten, maar hij kan niet anders, hij wil weer naar huis. Hij is helemaal niet bang voor de Russen. Om een uur of elf is alles verdeeld, ook een pakket dat nog niet gearriveerd is. Wij zijn zijn vertrouwden en moeten alle mogelijke berichten verder geven. Ik heb een dikke keel, niet slikken pijnlijke prontosil slikken en met een dikke das naar bed.

Jan : 

Donderdag 15 Februari 1945.

Het is vandaag de 15^e Februari, de gevreesde dag, waarop de termijn dat alle kelders hier in Berlijn nogmaals op gas gecontroleerd moeten zijn, afloopt. Wat zullen de eerstvolgende vier weken brengen? In ieder geval niets goeds. Misschien staat met dezen datum in verband dat gisteren vijf aanvallen op Chemnitz zijn gedaan, waar tenslotte de chemische industrie van Duitschland een zwaartepunt heeft. Ik heb een vaag angstgevoel, en het beroerde is, dat ik niet weet in welke richting dit angstgevoel gaat. Maar één ding staat vast: we zullen heel erg blij mogen zijn, als we onze huid levend uit de komende hel redden, want dat het een hel gaat worden, daarvan ben ik overtuigd.

Steeds komt me een regel uit de “Gijsbrecht van Aemstel” in herinnering, die een gruwelijke actualiteit heeft. Het zijn de woorden waarmee Gozewijn het vierde bedrijf opent, en de nonnen aanspreekt:

“Het loopt met Amsterdam, gelijk gij hoort, ten ende

En wij verwachten deel aan d’algemeene ellende.”

Dat gaat het voor ons worden, want zooals ze hier zeggen, het “Ende ohne Schrecken” is omgezet in een veel waarschijnlijker “Schrecken ohne Ende".  {"eind zonder verschrikking" wordt "verschrikking zonder einde"}

…

We hebben een kleine afscheidsavond gehouden met Arnberg, heel bescheiden, met een paar koekenen nog wat echte thee. Het was een echt gezellige laatste avond. Arnberg was in vele opzichten een oud wijf, maar hij was erg makkelijk om mee samen te wonen, en ik ben benieuwd, wat of we ervoor terug krijgen. Voorlopig liggen we dus weer met ons tweeën.

Op wiskundecursus rust geen zegen: vanmiddag hebben we een half uur op Dobbrack zitten wachten, die echter niet verscheen.