15 September.
Het grote nieuws staat vandaag in
het Wehrmachts bericht: Gat geslagen in de voorposten van de Westwall. Dit
betekent waarschijnlijk dat ze al wel iets verder zijn. De stad Aken is aan
twee kanten bereikt.
Eindelijk een “laatste” brief naar
huis geschreven. Brief 120. Zal het de laatste zijn?
Vanavond op zoek naar een
bioscoopje waar volgens Jan Egberts veel Franse films draaien. Vandaag draait
er “de gouden stad”, waar ik na veel moeite in kom, als de hoofdfilm al
begonnen is. Ik moet zeggen dat ik deze film waarderen kan. Ten eerste goede
opnamen, de mogelijkheden van de kleurenfilm zijn hier goed uitgebuit. En dan
is het gegeven ook goed. Het meisje uit dat platteland, waarvan de moeder een
stadskind was en daarom niet kon aarden op het platteland. Ze maakt zich
van kant. De dochter wordt door de vader
ver van de stad (Praag) gehouden, en heeft een sterk verlangen naar een “vrij”
leven. Tenslotte gaat ze stiekem naar de stad als haar vader op reis is. Ze
wordt in de stad door een tante opgevangen (een mol) en de onechte zoon van die
tante weet beslag op haar te leggen. Dit jongmens is een typisch grotestadsproduct,
een schoft zonder weerga. Hij fokt een kind bij haar, en laat haar zitten als
hij hoort dat de vader haar onterfd heeft. Een landmeter, die op het boerderij
land heeft opgenomen kan haar niet van het verkeerde pad weghouden. Ze keert
ten slotte terug naar huis, en als ze daar (in een uitstekend scène!) niet
opgenomen wordt door de vader, verdrinkt zij zich. De hoofdrolspeelster vertolkt
deze rol uitstekend. De film is sentimenteel, maar ik heb al lang in de gaten
dat juist deze films mij altijd aantrekken. Verder vind ik in deze film iets
terug dat ik zelf ook voel, een verlangen naar “vrijheid” in een grote stad.
Het merkwaardige is dat je er helemaal niet gelukkig bij bent als je zo ver
bent. In ieder geval ben ik nu hier in Berlijn helemaal verpest, en een klein
burgermansleventje zal bij mij een veel te groot verlangen naar opera’s en
toneel, kortom naar het grotestadsleven achterlaten. En in de stad is het toch
ook niets voor mij geloof ik. Al is het een feit dat ik veel mensen om me heen
moet hebben. Althans goede vrienden. Welke vrouw zal bij me passen, in deze
dubbelzinnige positie. Ik wanhoop al bij de gedachte dat ik wel een verkeerde
zal uit kiezen … en dan is mijn leven uit, dan heb ik nog een grote kans
verspeeld.
Is het einde van deze verbanning
dicht bij, en wat komt er dan? Niets weten we er van, we kunnen alleen
vermoeden. En over de gevolgen van, en de toestand na, deze oorlog mag je
eigenlijk niet denken.
De Italiaan heeft deze maand
71 Mark verdiend (Netto). Daar heeft hij nu zijn huis en alles in de steek
gelaten om te gaan werken voor D. En nu slaapt hij zonder dekens en heeft 71
Mark verdiend in een maand … Stank voor dank heet dat in goed Hollands.
Uit het AEG-alfabet
Jan :
Vrijdag 15 September 1944.
“Maastricht ging verloren” staat
er vandaag in het weermachtsbericht. Dat is dus de eerste Nederlandsche stad
die “bevrijd” (het woord heeft een cynische bijklank gekregen) wordt. Ik ben
erg benieuwd wat er nog van overeind staat. De geallieerden hebben anders wel
een prachtige opmarschweg langs de weg Maastricht - Aken.
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten