Donderdag 14 September 1944 Oos : Een dergelijke trek hebben alle Duitsers wel, al zijn ze soms sympathiek verder.

14 September 1944 Donderdag.

Na een alarm natuurlijk weer slaperig. Vooral om een uur of drie, dan vallen gewoon je ogen dicht, en het gebeurt; vaak word je wakker van een bons ... met je hoofd op de tafel!

Eckert vertelt dat er straatgevechten in Maastricht zijn. Jan zegt bang te zijn voor de bevolking. Nu ja, Aken is ontruimd, m.a.w. wat er in Maastricht gebeurt is niet zo belangrijk. Een dergelijke trek hebben alle Duitsers wel, al zijn ze soms sympathiek verder. Buiten D. kan alles verrekken. Vroeger was het een schande als een paar soldaten voor Rotterdam stand hielden, de stad werd tot straf verwoest. Het was de misdaad van de verdedigers. Nu het front terug gaat, wordt iedere stad vernietigd in Holland mag de bevolking bovendien de gemeente niet uit, hetgeen betekent dat de bevolking mee moet in de oorlog. Als het getij verloopt verzet men de bakens, dus de aanvaller is nu de verwoester geworden.

Vanavond Jan op bezoek. De stemming is er niet erg best. Borrel gedronken, die best smaakt. De schoenmaker in Hertzberge wil er niet erg aan met mijn lage schoenen. Ik loop nu al de hele week op die hoge krengen, die ergens kapot moeten zijn, want iedere avond heb ik pikzwarte  voeten bovendien gaan mijn kousen kapot, allemaal maar lastig. Voor lage schoenen hebben we een prachtige dikke zool gevulkaniseerd, en nog dikkere hakken.

Opmerking van Jü.:  “die lage ist verzweifeld aber nicht mehr ernst”. {De situatie is wanhopig maar niet ernstig meer}

Jan:

Donderdag 14 September 1944.

Vanmiddag werd Maastricht weer eens genoemd in het weermachtsbericht. Ik vrees dat wanneer de oorlog over dit deel van Holland heengaat, we er niet veel meer van terugvinden zullen, met al zijn mijnen en industrie. En van alle kennissen, die er wonen, ook niet. Ik zou erg graag willen weten wat ze met de burgerbevolking gedaan hebben. Wanneer die geëvacueerd is, zou het de vuilste streek zijn, die ze konden uithalen, om ze naar Duitschland te evacueeren. Dat wordt een ellende zonder einde voor die menschen, net zooiets als destijds voor de inwoners van Breda, die ze tot Toulouse hebben meegesleept. Maar het is ook heelemaal niet onmogelijk, dat ze het niet de moeite waard vinden om de stad te ontruimen.

…

Volgens "Andere tijden" is er in 1940 zelfs een trein met meisjes uit Breda naar Bordeaux gereden, daar geweigerd, en langs Lourdes tot aan Montpellier doorgereden. Ze zijn uiteindelijk in Tressan ondergebracht en na drie maanden teruggebracht naar Breda. Er deden toen al geruchten de ronde dat ze allemaal omgekomen waren.