Jan {de Boer} is nog steeds ziek. Hij heeft absoluut geen zin om te
gaan werken! Het bevalt hem uitstekend thuis. Voor mij is het ook wel prettig,
wat koken en boodschappen betreft. Op de fabriek is het vervelend. Ik kan niet
meer douchen, en vooral bij deze hitte verveel ik me. Ik weet werkelijk niet waar
ik moet blijven van de warmte. Het is hinderlijk, maar waar.
De herrie van gisteren, wat
betreft Ziegenhagen is weer bijgelegd, en Hoffmann is de kwade pier die bij
Nowak heeft gekletst. Enfin, mijn positie loopt nog geen gevaar, voor zover ik
kan beoordelen, maar het kan iedere dag mis lopen.
Het is ontzettend warm. Ik zit
tegenwoordig ‘s middags een half uurtje in het park met Helga. Ik ben benieuwd
of ik er nog wat over te horen krijg, vandaag of morgen. Na werktijd met Helga
naar het station gelopen. Die verhouding loopt langzamerhand naar een crisis
toe. Ofwel ik kruip bij haar in bed ofwel het is binnen kort uit. Het leven
zonder vrouw is niet makkelijk moet ik zeggen vooral niet als het zo lang
duurt, en alle herinneringen aan Holland en zijn vrouwen vervaagd zijn. En als
je dan nog helemaal geen houvast hebt in Holland, dan is het toch maar bar
moeilijk. Maar het is vooral oppassen dat je hier nergens aan vast blijft
zitten. En als het dan nog iemand was als “Dorientje Inselmann” of zo, een
geestelijk en moreel hoogstaand type, een beetje gesloten en wereldwijs, dan
zou het nog gaan. Daarmee zou je de wereld in kunnen. Maar met zo’n doodgewoon
karrepaard als Helga, dat in alle opzichten typisch Duits is, neen, dat is
beslist gevaarlijk.
Vanavond weer eens Spreekrans.
Intreerede van Brautigam. Wat een geklets in het begin. Later werd het beter,
maar op school heb ik toch al betere voordrachten gehoord.
Er zijn weer twee nieuwe bewoners
bijgekomen in onze afdeling van de Invalidenstrasse. Het intieme gaat er van
af.
Nu Jan er niet is op de fabriek,
en op weg naar huis, krijg ik weer van die pessimistische buien. Wanneer zijn
we nu eens eindelijk klaar met dat ge-oorlog. Wat gaat er toch een hoop
verloren, wat wordt er een leed geleden, het is verschrikkelijk. En als je dan,
zoals vanmorgen, helemaal alleen rustig in de 2e klas coupé naar de
fabriek reist, en de zon komt zo over de nog half slapende stad op, dan vraag
je je af wat je eigenlijk doet op de wereld. Een vraag die ik sinds twee jaar
niet meer aan mezelf gesteld heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten