Alarm van 01:30 tot 02:10
Dinsdag
Salarisverhoging van 20 Mark.
Daar kan ik nu mijn reiskosten van betalen! Er is alarm geweest, niets
bijzonders verder. Nowak komt en ik klamp hem aan over mijn woning. Resultaat,
na een lang gesprek van Chm/E tot Chm, weet Nowak niets beters te doen dan met
Schültz te gaan spreken. Na lang wachten, waarbij ik merk dat Schröder zelfs
tegenover zijn vrouw verlegen is! Dat bij dit huwelijk geen kinderen komen is
niet anders te verwachten!
Nowak neemt me mee naar Schültz,
die me op zijn bekende manier, onbeschoft vraagt wat er aan de hand is. Wij
begrijpen niet dat dit nodig is. “Maar wij wel” is het antwoord. Het wordt daar
een groot ziekenhuis van de AEG enz. enz. Maar weet je wat je doet, je probeert
een vergunning te krijgen bij de Gestapo, om privé te gaan wonen! Dat is nu de
zelfde Schültz, die ons van onze kamer gegooid heeft! Hoe merkwaardig kan
iemand toch veranderen onder invloed van een tevreden chef!
’s Avonds naar Hirschgarten, naar
de Française van de was, en met Ad en Jan dB in de Raadskelder van Köp.
gegeten.
Ad vertelt de verhalen over het
sexuele leven in Bautzen... Het is meer dan bar, er wordt gewoon overal en te
allen tijde genaaid. Raats en van de Capellen zijn meesters in het vak: de
“Wendensche“ meisjes (de inheemse Slavische bevolking) zijn beter dan de Duitse want die neuken de
eerste avond al, en de Duitse pas de tweede avond. De meisjes van de
Luftschutz, twee stuks steeds, laten zich geregeld in dat slaapvertrek bezoeken
door Raats en vd Cappel, die dan tot vier uur blijven. ´s Avonds kleedt Raats
zich keurig aan en deelt mede dat hij nog in Einsatz moet bij een vrouw,
waarmede hij ´s middags aan tafel had kennis gemaakt. Proost.
Jan:
Dinsdag 18 Juli 1944.
Vanmorgen alarm van
1.30 – 2.10 Er vielen weer eenige bommen betrekkelijk dicht in de buurt. Dit maal
zijn we in onze eigen kelder gaan zitten, die werkelijk uitstekend is, veel
tusschenmuurtjes, en op vele plaatsen gestut. Bovendien zitten er maar heel
weinig menschen in, de meesten gaan naar het Stettiner Bahnhof maar ik heb geen
zin meer indat massagraf te gaan zitten.
Vandaag op mijn
tasch uit geweest. Na heel veel bezwaren kreeg ik uiteindelijk verlof van
Dietloff om er tusschenuit te gaan. Toen eerst naar station Bellevue, en vandaar naar het
bureau Anhalter Bahnhof. Na veel geredekavel kreeg ik de luie beambte zoo ver,
dat hij de kist met gevonden voorwerpen openmaakte, en zoowaar … … de tasch lag
er in. wat was ik blij.
’s Avonds heb ik
echt genoeglijk piano zitten spelen. Zoolang het zoo blijft, dat we met ons
zevenen in het “Gemeinschaftsraum”zitten, waarvan er in den regel alleen wij
drieën thuis zijn, gaat het best.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten