Montpellier 25 / I / 44
Mijn lieve kleinzoon,
Je pakje heb ik goed ontvangen, met veel plezier de …
ontvangen want het komt goed van pas. De laatste tijd ben ik een beetje moe; de
kou, de zorgen en allerlei problemen die we voortdurend ondervinden blijven de
toestand van zieken verergeren.
Zoals ik je geschreven heb worden
wij verplicht voor 15 februari te evacueren; ik zal mijn huis, mijn meubels en
mijn boeken en mijn lijfgoed etc. moeten verlaten om ik weet niet waar heen te
gaan.
Ik heb naar St Hippolyte en naar
Ganges geschreven maar heb nog steeds geen antwoord gekregen. Ik zou linnengoed
en kleren mee willen nemen, maar hoe? Er zijn geen vrachtauto’s te vinden; het
is allemaal heel moeilijk. En wat is het triest om alles achter te moeten laten,
en hoe vinden we het terug, als we ooit weer keren.
Enfin, de goede God, onze enige toevlucht
en onze enige hoop in deze arme wereld zal ons niet verlaten. Ik maak me altijd
zorgen over jou, ondanks dat je me bezweert dat dat niet hoeft, doe ik dat
toch.
Ik hoop dat deze brief je weer
veilig en gezond zal bereiken.
Pakjes en brieven komen goed aan
zonder tekenen van vertraging.
Ik schrijf steeds slechter. Ik heb
dooie vingers vanwege de kou.
We hebben geen kolen meer; die
zijn niet meer te vinden. Ik heb nog wel wat hout, maar dat is bijna op en het weer
blijft koud.
Ik heb nog wel een goede voorraad
aardappelen maar hoe kan ik die meenemen. We hebben veel betaald om ze hier te
krijgen en we moeten ze meenemen! Dat is een probleem dat niet makkelijk op te
lossen is.
Ik was van plan ze in mijn
wijngaard te planten. Maar voor wie is dan de oogst, als ik niet hier ben. En
verder, ik neem aan dat we terug komen, kunnen we wel terugkomen? We lijken steeds
meer op schapen zonder herder, we weten niet meer wat te doen om goed te doen, en
we gaan het avontuur aan.
Schrijf mij toch naar mijn gewone
adres. Men zal het mij wel nasturen als ik vertrokken ben. Laat mij niet zonder
bericht, want je bent de enige van de familie waar ik mee kan corresponderen.
Wees erg voorzichtig met al die
bombardementen. Gezien mijn hoge leeftijd, en mijn gebrekkigheid, en, ook de
ziekte, vraag ik mij vaak af of ik lang genoeg zal leven om mijn familie ooit terug
te zien, ik vrees van niet.
In ieder geval ben ik met mijn
hart en mijn gedachten bij allen en vraag ik God ze te beschermen en te
zegenen.
Adieu, mij lieve kleinzoon, ik
omhels je, jou en de rest van de familie innig.
Je toegewijde grootvader
Genouy
P.S. Hedenmorgen een brief uit Parijs ontvangen met nieuws van je
moeder.
Montpellier le 25 / I / 44
Mon cher petit-fils
Bien reçu ton
coli, reçu avec jouie et …
car il me rend
grand service.
Ces jours-ci je
suis un peu plus fatigué; le froid,
les préocupations
, les ennuis de toutes sortes qui
nous comblent continuent
à aggraver l’état des malades.
Comme je te l’ai écrit, il nous faut évacuer la ville
avant le 15
février ; il me va falloir laisser ma maison,
mes meubles, mes
livres, mon linge etc. pour aller je ne
sais encore où! J’ai
écrit à St Hippolyte et à Ganges ;
mais je n’ai encore aucune réponse. Je voudrais pouvoir
emporter du linge
et de la literie; mais comment? On ne
trouve plus de camion;
du moins c’est difficile, très difficile
et qu’il est
triste de tout abandonner! Qu’alons nous
retrouver si nous
retrouvons nos maisons?
Enfin! Le bon Dieu, notre seul secour et notre seul
espoir dans ce pauvre
monde, ne nous abandonnera pas.
Je me fais
toujours souci à cause de toi ; malgré tes
conseils de ne
pas m’inquiéter, je m’inquiète tout de même.
J’espère que
cette lettre te trouvera encore sain et sauf.
Les colis et
lettres m’arrivent assez bien et sans beaucoup
de retard.
J’écrit de plus
en plus mal; mes doigts sont
comme morts, à
cause du froid.
Nous n’avons plus
de charbon; on n’en trouve pas.
J’ai encore un
peu de bois, mais il s’ achève et le
temps demeure
froid.
J’ai bien quelques provisions de p. de terre, mais comment
vais-je les emporter?
On a payé très cher puor les
avoir ici et il
faut les emporter! C’est un problème
pas facile à résoudre.
Je comptais en planter dans ma vigne. Mais
pour qui sera la
récolté, si je ne suis pas là? Et
puis, , je
suppose qu’on puisse revenir, pourra-t-on
revenir? Nous
sommes, de plus en plus, comme
des brebis sans berger ;
on ne sait ce que l’on
doit faire pour
bien faire, et on va à l’aventure.
Ecris-moi pourtant
à mon adresse habituelle On
me fera suivre si
je suis parti.
Ne me laisse pas
sans nouvelles, car tu es le seul de
la famille avec
qui je puisse correspondre.
Sois bien prudent avec tous ces bombardements.
Vu mon grand âge
et mes infirmités et, auassi le maladie
je me demande
souvent si je vivrai encore assez long-
temps pour revoir
ma famille; je crains que non.
En tout cas, je
suis avec tous par le cœur et par
la pensée et
demande à Dieu de les protéger et bénir.
Adieu, mon cher
petit-fils, je t’embrasse, toi et toute la
famille bien
tendrement.
Ton Grand-père dévoué.
Genouy
PS Reçu ce matin lettre de Paris et nouvelles de ta mère.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten