Montpellier 19 / I / 44 Van Grandpère : We hebben te horen gekregen dat de steden aan de Middellandse zeekust geëvacueerd gaan worden.

Montpellier 19 / 1 / ‘44

Mijn lieve kleinzoon,

Het schrijven valt mij moeilijk want het is erg koud, en ik dooie vingers heb, hetgeen een zeer vervelend gevoel is; desondanks wil ik niet langer wachten met antwoorden op je kaartje dat ik gisteren ontving. (kaart van 28-12-’43). Ik ben heel blij te vernemen dat je de mooie feesten van Kerstmis en Oude en Nieuw hebt kunnen vieren en dat je goed gezond bent.

Hier zijn we, sinds enkele dagen bezorgd en verward, omdat we te horen gekregen hebben dat de steden aan de Middellandse zeekust geëvacueerd gaan worden. Dat wil zeggen dat ik mijn huis moet achterlaten en elders onderdak moet zoeken. Als ik daar niet toe gedwongen wordt blijf ik liever thuis; maar ik vrees dat het onder dwang zal gaan. Het meest trieste is niet het weggaan, maar het achter laten van mijn huis, omdat je niet weet of je het terug zal zien, en vooral of het niet geplunderd zal zijn door lieden, die van de gelegenheid gebruik maken om huizen zonder bewoners te plunderen.

Als ik dan toch weg moet dan liever niet te ver weg, ik ga in de buurt van St Hippolyte en Lasalle zoeken, omdat ik dan makkelijker terug kan naar huis en nieuws kan krijgen. Maar het is ook mogelijk dat ik mijn huis niet hoef te verlaten. Maar ik zou ook naar de Alpen kunnen gaan maar dat is te ver.

Als we weg moeten is dat 15 februari op z’n laatst. Het is een evacuatie van alle kustplaatsen. Je begrijpt wel wat een gedoe, en wat voor moeilijkheden dat voor ons geeft omdat ik erg oud, krakkemikkig en ziek ben. Laten we hopen dat God ons niet zal verlaten.

Ik heb blij van jou bericht te hebben dat me gerust stelt. Maar toch is het moeilijk niet ongerust te zijn door al die bombardementen daar bij jullie.

Ik heb gelukkig een hoeveelheid aardappels kunnen kopen die ik duur betaald heb; maar toch ben ik blij dat ik ze heb. Alleen als ik weg moet ben ik ze kwijt, vrees ik, vooral als we maar recht hebben op 30 kilo bagage.

Enfin, laten wij hopen dat aan onze ellende een einde komt en dat we allemaal in leven blijven zodat we elkaar in deze wereld zullen weerzien.

Ik beëindig de brief en omhels met jou de hele familie, papa, mama, kleinzoon, kleindochter en, niet te vergeten, de achterkleindochter, ontvang nogmaals mijn lieve kussen.

Je toegewijde grootvader

Genouy

Deze evacuatie is een direct gevolg van desinformatie die door de Engelsen aan de Duitsers was gevoerd, om de aandacht van de Kanaalkust af te leiden. Er zou in het voorjaar, of de vroege zomer van 1944 een grote landing op de zuidkust van Frankrijk gaan plaatsvinden. In reactie hierop werd het gebied geëvacueerd en werden pantserdivisies van het Oostfront naar het zuiden van Frankrijk gedirigeerd om een eventuele landing in de kiem te smoren.

Met zeer veel dank voor de bereidwillige hulp bij het interpreteren en vertalen van deze brief. Speciaal ook voor jou, Hein †; we zullen je niet vergeten.

Montpellier 19 / I / 44

Mon cher petit fils

J’écris difficilement parceque’ il fait très froid

et que j’ai les doigts comme morts, ce qui

est une sensation très désagréable; pourtant je ne

veux pas attendre plus long temps sans répondre à ta

carte, reçue hier. (carte du 28 / 12 / 43)

Sius heureux de savoir que tu as passé de

bonnes fêtes de Noël et Nouvel an que tu es

en bonne santé.

Ici, depuis quelques jours, nous sommes inquiets

et troublés parceque l’on nous a prévenus que l’on va

évacuer les villes du littoral méditerranéen. Celle veut

dire qu’il foudra partir, laisser ma maison et

chercher un gîte ailleurs. Si je n’y suis pas forcé,

je préfère rester cher moi ; mais je crains que nous

ne soyons forcés. Le plus triste c’est non de partir,

mais de laisser ma maison, car on ne sait pas si on la

retrouvera et surtout si elle n’euer pas été depouil-

lée par des gens qui profitent de la cirostance

pour piller les maisons sans habitants.

Si je suis obligé de partir je préfère ne pas aller

trop loin; je vais chercher du côte de St Hippolyte

ou de Lasalle parceque je pourrai revenier plus

facilement chez moi et avoir des nouvelles.

Mais il est possible aussi que je n’aie pas

à quitter ma maison. Je pourrais aller

dans les Alpes, mais c’est trop loin !

Si nous devons partir, il faudra être partis

le 15 février dernier délai. C’est une

évacuation de toutes les villes du littoral. Tu

comprends quel bouleversement, et, pour nous,

quelle difficultés surtout étant donné que je

suis très âgé, infirme et malade. Espérons

que Dieu ne nous abandonnera pas.

Je suis bien content d’avoir de toi des nouvelles

qui me rassurent. Mais, tout de même, il est

difficile de ne pas être inquiet avec tous les

bombardements que vous subissez.

J’ai heureusement, pu me procurer une provision de

pommes de terre que j’ai payées cher; mais tout de même,

je suis content de les avoir. Seulement, si je suis obligé

de partir, ce sera perdru pour moi, je le crains,

surtout si nous n’avons droit qu’a 30 Kilo de bagages.

Enfin, espérons que nos misères finiront et que

nous vivrons tous pour nous revoir en ce monde.

Je te quitte et j’embrasse, avec toi, toute la famille,

papa, maman, petit fils et petite fille, et sans oublier,

l’arrière petite fille. Encore une fois reçois mes

baisers bien affectueux. Ton grand-père dévoué

Genouy