Donderdag 11 Januari 1945. Oos : De kookplaat die de laatste tijd om de andere dag kapot is, heb ik vandaag eens goed gerepareerd.

11 Jan.

Erg slaperig vandaag, twee maal achter de ijskast verdwenen om wat te dutten. Het is koud, de verwarming doet het niet. Buiten ligt er flink wat sneeuw. Gelukkig begint het te dooien, voor Holland is vorst catastrofaal.

Jan Egberts komt weer. Voor dat hij er is staat Frederikse al te wachten. En dan blijft hij maar zitten. Gelukkig heeft Jan zijn stethoscoop vergeten, ik blijf dus voor het onderzoek gespaard. Maar Frederikse moet ik toch wegsturen met een smoes. Het is toch wel verdomd erg met die Frederikse, zo’n dikke huid heb ik nog nooit gezien. Toen hij weg was, was de eerste opmerking van Jan: gelukkig dat hij weg is, die vent begint me te vervelen! Jan de Boer zei direct: hoe heb je die weg gekregen?

Vanavond als gewoonlijk pannekoeken gebakken. De kookplaat die de laatste tijd om de andere dag kapot is, heb ik vandaag eens goed gerepareerd, de aansluitingen alle met nette contactjes aan elkaar gemaakt, en niet eenvoudig aan elkaar gebonden zoals anders.

Gisteren met Heijkens in de tram gezeten. Dat is ook geen lolletje, met zo’n vent reizen. een boek lezen is dan niet mogelijk, en ernstig praten ook niet. Moppen vertellen, dat gaat het beste.

Naar aanleiding van het feit dat we weer eens gewaarschuwd worden dat de “Lange” oftewel de “chef” in aantocht is, zegt Jan: “Het is net of de koningin voorbij moet komen. Een spanning, en dan één seconde een houding aannemen, en achteraf zeggen: is dat nou alles?”

Jan : 

Donderdag 11 Januari 1945.

Vanavond hebben we Frl. Rose weer eens opgezocht. Zij had een brief van Ad den Besten ontvangen, die haar nogal somber gestemd had. Ad zal het niet gemakkelijk gehad hebben in Holland, toen hij met zijn toch ondanks alles ietwat anders getinte meening oven Duitschland dan de onze, in Holland terugkwam. Trouwens, dat weerspiegelde die brief ook. Over de toestand in Holland schreef hij vrij uitvoerig. 1000 gr brood per week en 62,5 gr boter of margarine. In den Haag 600 gr brood per week. Kolen nihil.

Maar hoewel het weermachtsbericht vandaag weer iets beter was, blijf ik toch steeds zeer, zeer pessimistisch. Niet over de uitslag. Die staat vast. Maar over de tijdsduur. Als er geen wonder gebeurt, zitten we hier volgend Oudejaar nog. Ik geloof, dat we nog steeds niet op het dieptepunt zijn. We moeten nog dieper, alles wat nog rest van onze oude wereld moet vernietigd worden, want wat staan blijft van de oude cultuur zal in zich de kiem van een nieuwe oorlog dragen. Ik zou ze alleen thuis nog graag eens terug zien, maar daarin heb ik een zeer zwaar hoofd gekregen.

Het heeft eigenlijk geen zin dergelijke bespiegelingen te houden. De wereld neemt toch zijn loop, en je moet mee. Alleen stijft de rotzooi van alledag je zoo in je pessimisme.

Wanneer de oorlog dit jaar nog uit mocht komen, zijn er voor het volgende Oudejaar vier mogelijkheden: òfwel

1.      we zitten thuis; òf

2.      in Duitschland; òf

3.      in Siberië; òf

4.      in Indië

die laatste twee zijn er afhankelijk van, wie er van de geallieerden het eerst hier in Berlijn aankomt.