Dinsdag 2 Januari 1945
Natuurlijk tijd om mijn dagboek
over de feestdagen bij te houden, want ik moet om half negen al met den
Italiaan mee. Hij gaat naar het “Arbeitsambt” inzake zijn verlof. Hij heeft met
zijn brief aan den Führer bereikt dat hij ten minste aangehoord wordt. We komen
in een oud, koud en kaal gebouw en de Neue Friedrichstrasse bij Alex. We moeten
natuurlijk wachten, drie kwartier ongeveer, en worden dan tenslotte ontvangen.
Hier begint mijn verbazing: de man die ons te woord staat is niet de eerste de
beste klerk, en hij is verder beleefd, zeer correct zelfs. Verder blijkt hij op
de hoogte, en als Audreani een paar papieren niet heeft, wordt hij niet eens
boos! Je voelt dadelijk: daar is iets bijzonders aan het handje, er is bevel
van hogerhand, om de zaak te onderzoeken. De man belt op naar de
personalabteilung, Neumann, en krijgt binnen 20 min de gegevens! Anders duurt
zoiets minstens een paar weken. Ik kan vertrekken want er wordt een tolk gevonden
die direct Italiaans – Duits kan vertalen. Ik ga even wat boekwinkels langs, en
kan alleen een boekje over de Zuiderzeewerken te pakken krijgen. Even gegeten
in de Elsasserstrasse, en weer naar de fabriek. Daar weer gegeten, zoals dat
tegenwoordig allemaal mogelijk is, zonder een overladen maag te krijgen.
Juist als we ons “stammetje” op
hebben, komt er alarm. Er gebeurt niet veel, er vallen alleen wat luchtmijnen
ver weg. Vanavond goed gemerkt hoeveel het scheelt, nu de pijp aan de kachel
langer gemaakt is.
Jan :
Dinsdag 2 Januari 1945.
…
Voor de rest heb ik de heele avond
verbruikt om mijn pyjama te verstellen. Die van de schouder tot de lendenen
gescheurd was. Vervelend werk, maar met de radio erbij gaat het wel vlot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten