Ook nog thuis. Terwijl ik naar
een verkeersopstopping sta te kijken, komt glurend Bastiaanse naar me toe. Die
heeft nu sinds meer dan 3 maanden niet meer gewerkt. En van de twee weken die
hij op het kantoor gezeten heeft, heeft hij ook maar drie dagen gewerkt. En de
rest van de tijd op Ad zitten wachten. Hij kan nog niet recht lopen, dat is wel
een teken dat er iets niet in orde is.
We gaan samen eten in het
studentenrestaurant, en daarna naar Pichelsberg. Het gevoel van “spijbelen” kan
ik niet van me af zetten, en ik voel me helemaal niet rustig.
De wandeling lukt niet erg, we
komen steeds op grote straatwegen uit. Dan besluiten we maar te gaan zitten
lezen. Ik lees “Het verstoorde mierennest” uit, en begin aan het dagboek van
Rachmanowa “Ehe im roten Sturm”. Dan gaan we naar de tramhalte verderop, en
dalen af naar een meer. We stappen in de boot van de B.V.G. en laten ons naar
Wannsee varen. Het is prachtig weer, de zon gaat mooi onder, echt Hollands, met
veel wolken. Bastiaanse is een prettige kerel om serieus mee te praten. Bij
zulke gesprekken leer je weer eens de grote lijn in het wereldgebeuren en in je
eigen leven te kennen.
Bob is jarig, en we eten en
drinken gezamenlijk zoals dat Spreemos behoort te worden, in Zum Spaten. Ik
weet niet wat we het vorig jaar gezegd hebben bij deze gelegenheid, maar ik
geloof wel dat onze gedachten niet gericht waren op nòg een jaar hier. Hoe zal
het nu gaan? Mijn verjaardag vier ik in geen geval thuis, dat voel ik wel. Maar
dat alles hier nog het zelfde zal zijn, geloof ik ook niet. Zit ik tegen die
tijd wellicht aan het front? Wie weet wat ze nog met ons van plan zijn.
De Spreekrans is erg gezellig, een
goede voordracht en v. Deenen over de Olympische spelen.
Tap zegt dat hij vindt dat de
Spreekrans zo echt burgerlijk is met die commissies … … …
Jan :
Woensdag 11October 1944.
Ik zal een beetje voorzichtiger
moeten worden in mijn uitlatingen tegen Eckert. Hij had aan van Dijke, en
zooals ik later ook van Oswald hoorde, verteld dat ik zoo fanatiek was. Ik
hoorde er zelf van op. In Holland hebben ze me altijd slapte verweten.
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten