Vrijdag 6 October 1944. Oos : Ik help als tolk, en daar steekt me de Italiaan ineens een heel verhaal af in het Italiaans.

Alarm nr 150 van 11:40 tot 13:00
Alarm nr 151 van 19:55 tot 20:40

6 October Vrijdag

Paans moet ook de fabriek in,en het zou Paans niet zijn als hij daarover ging klagen bij Schüts. Deze verontschuldigt zich, het is nu eenmaal een wet, en daar is niets aan te doen. En dan zoete broodjes: als het niet gaat, dan naar de “Betriebsartzt”. Ja, zegt Paans natuurlijk, dat was ik ook van plan. En toen, zegt Schütz: het is maar tijdelijk. Natuurlijk, zegt Paans, natuurlijk tijdelijk, en naderhand spreken we elkaar wel weer eens. “Wat bedoel je daarmee!” valt Schütz uit. “Precies wat ik zeg, het is maar tijdelijk, en dan spreken we elkaar nog wel eens!”

De Italiaan begrijpt er niets van dat Kontowsky een “Schichtausweis” van hem wil hebben. Ik help als tolk, en daar steekt me de Italiaan ineens een heel verhaal af in het Italiaans. Als hij klaar is vraag ik hem of hij het nog eens in het Frans wil zeggen!

Dag bombardement vandaag. Het is lang geleden dat we overdag in de kelder hebben gezeten, en dat er werkelijk wat gebeurd is. Met Kusch zit ik weer tussen de apparaten van AT. De apparaten zijn het belangrijkste, als er nog plaats is mogen er ook mensen zitten. Daar kun je je ook aan ergeren… Er komen steeds berichten binnen van grote formaties die overvliegen. Er wordt niet veel geschoten.

Na afloop geen rookpluimen te zien. Tegel en Spandau zouden de klap gekregen hebben.

Rieß maakt vandaag bezwaar tegen onze verwarming, dat gaat niet. Ik zat lekker met mijn voetjes warm mijn dagboek te schrijven toen hij kwam. Iemand moet het verraden hebben, dat we stookten.

Jan: 

Vrijdag 6 October 1944.

Vanmiddag alarm van 11.40 – 1.00 In Schöneweide is niets gebeurd, maar in het Westen moet nogal wat gevallen zijn. Charlottenburg Moabit, Spandau enz.

Om het eerste gebod, dat op alle Berlijnsche politiebureaux hangt (“Nicht ärgern, nur wundern”) op te volgen, moet je wel een engelengeduld hebben.

Iedere keer in de schuilkelder erger ik me er weer aan, dat voor apparaten de veiligste plekken gezocht worden; de menschen kunnen wel elders een plekje zoeken. Een apparaat is onvervangbaar, een mensch niet. Ik had net een prettig hoekje uitgezocht, toen ik er uitgegooid werd door een wagen met apparaten. Op zulke oogenblikken kun je jezelf maar net in bedwang houden.

…

’s Avonds wilde ik net naar Tegel gaan, toen er weer alarm kwam; van 7.55 – 8.40. Er gebeurde niets bij ons. Ze schijnen Berlijn weer eens te willen kneden. Maar we worden allemaal zenuwwrakken op deze wijze. Dat doet er echter niet toe, ze moeten dagelijks komen.