Berlijn 1 Augustus 1944 Brief 103 104 Een ouderwetse maaltijd, met vork en mes, tafelkleed en servet, met een borrel vóór en een kopje koffie.

103

Berlijn 1 Aug 1944

Lieve Paps, Mams en Lily,

Al weer een maand om. Ik ben blij dat de tijd zo hard gaat, maar ik zie nog aankomen dat ik hier een grijsaard word.

Sinds mijn vorige brief is er weer heel wat gebeurd. Vrijdag is er een ellendig ongeluk gebeurd, een Belg die niet zwemmen kon is in de Spree verdronken. In de Lindenstrasse heb ik een half jaar naast die jongen gewoond. Hij was vader van twee kinderen, het jongste kind was 6 maanden. Met elkaar heb je nu de zwaarste bombardementen doorstaan, en dan verdrinkt zo’n jongen op zo’n domme manier. En wat moet die vrouw beginnen? We zijn er allemaal van onder de indruk vooral omdat het echt een degelijke jongen was, die nooit uit ging terwijl de andere Belgen over het algemeen een liederlijk leven leiden.

Donderdag ben ik bij Fischer geweest, die me onthaalde op een ouderwetse maaltijd, met vork en mes, tafelkleed en servet, met een borrel vóór en een kopje koffie met een poesje ná, in één woord, een ouderwets etentje. Na zo’n avond merk je pas wat je mist, bij vroeger vergeleken. Het vervelend was natuurlijk weer dat ik zo vroeg weg moet, om tien uur ben ik maar opgestapt, omdat ik om half zes weer op moet staan. Van de studenten die zo geregeld

104

bij meneer Fischer kwamen, ben ik alleen over, de anderen zijn allemaal in Holland. Hoe lang zal het nog duren, en zal ik wel op tijd komen? Ik begin het me wel eens af te vragen. Ik zit nu precies midden tussen Warschau en Amsterdam, dat is wel griezelig.

Mijn poging om op kamers te mogen wonen zijn gestrand, voorlopig. Over 5 à 6 weken moet ik het nog eens proberen. Ik denk dat het dan wel niet meer nodig is, of dat het helemaal niet meer kan. We zullen zien. Jan en ik hebben het ons gezellig gemaakt in een hoekje van de zaal waar we liggen. Verder is de zaal leeg, in een andere hoek zitten nog twee Tsjechen, en de andere bewoners slapen altijd elders, op kamers. Het vervelende is echter dat er een piano staat, waar tot vervelens toe op gespeeld wordt. Maar daar wennen we wel aan. Vervelend blijft, dat we zo ver van de fabriek af zitten.

Zaterdag hebben Jan, Hans en ik de laatste lezing gehoord in de muziekgeschiedenis cyclus, de ontwikkeling va Bach tot Bethoven. Ik vind het echt jammer dat Lily dit niet kan horen, het is zo geweldig mooi.

Een kaart van Mams voor Grand-père en een brief van Paps van 19 juli ontvangen, beide brieven nog naar het oude adres, ik dacht dat jullie mijn nieuwe adres al wel zouden weten, maar dat gaat niet zo gauw.

Veel liefs

Oswald